Ο πυρηνικός εφιάλτης στην Ιαπωνία ξυπνά μνήμες από το ατύχημα του Τσερνόμπιλ στα τέλη Απριλίου του 1986 και καθιστά εκ νέου επίκαιρη τη συζήτηση για την αναγκαιότητα των πυρηνικών εργοστασίων.
Την ίδια ώρα η παγκόσμια οικονομική κρίση αποτελεί μία πρώτης τάξης αφορμή ή και άλλοθι για να ξεκινήσουν οι κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές τις «εκπτώσεις» όχι μόνον στα εργασιακά κεκτημένα, αλλά και στις δεσμεύσεις για το περιβάλλον.
Ήδη η περίφημη υπόθεση με τα βιοκαύσιμα φαίνεται να επανέρχεται στους κόλπους της Ε.Ε. καθώς οι τιμές του πετρελαίου έχουν εκτοξευθεί και καθιστούν ελκυστική την μαζική παραγωγή τους. Ταυτόχρονα εντείνονται οι πιέσεις των πολυεθνικών για τη μαζικότερη παραγωγή αλλά και την διακίνηση των Γενετικά Τροποποιημένων Τροφίμων, ως απάντηση στην πείνα, αφού το ζητούμενο σύμφωνα με τις πολυεθνικές είναι «φθηνά τρόφιμα για όλους».
Εκεί ωστόσο που οι κυβερνήσεις ακόμη και της προηγμένης και περιβαλλοντικά «ευαίσθητης» Ευρώπης, «ρίχνουν αρκετό νερό στο κρασί τους»,το τελευταίο διάστημα, είναι στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας, την οποία ο Βρετανός βιολόγος James Lovelock, θεωρεί εδώ και αρκετά χρόνια ως τη μόνη απάντηση στην παγκόσμια υπερθέρμανση του πλανήτη και στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Ήδη η γειτονική Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που απείχε συνειδητά την τελευταία 20ετία από την πυρηνική ενέργεια, υπέγραψε διακρατική συμφωνία με τη Γαλλία του Σαρκοζί, για την ανάπτυξη τεσσάρων πυρηνικών αντιδραστήρων, ενώ ακόμη και οι Σκανδιναβικές χώρες ετοιμάζονται για ανάλογο εγχείρημα. Το πλέον σημαντικό όλων ωστόσο είναι το γεγονός ότι στα σεισμογενή παράλια της Μ. Ασίας στο Ακόγιου οι Τούρκοι στήνουν πυρηνικό εργοστάσιο, ενώ το Κοζλοντούι της Βουλγαρίας αποτελεί μόνιμη απειλή για τη βαλκανική καθώς πρόκειται για εργοστάσιο ξεπερασμένης και επικίνδυνης τεχνολογίας (ΡΒΜΚ) με επιβραδυντή γραφίτη, όμοιας με εκείνης του Τσέρνομπιλ.
Στη χώρα μας η πρώτη προσέγγιση υπήρξε -ως γνωστό- από τον πρώην υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Γιώργο Σουφλιά που χαρακτήρισε την πυρηνική ως «πράσινη ενέργεια».
Οι υπέρμαχοι των πυρηνικών έχουν κάποια σημαντικά επιχειρήματα για να πείσουν το συνομιλητή τους.
Θεωρούν καταρχήν ότι μόνον με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), δεν λύνεται ούτε το παγκόσμιο ενεργειακό πρόβλημα, ούτε φυσικά αντιμετωπίζεται το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αφού οι ΑΠΕ δεν μπορούν να καλύψουν ποσοστό άνω του 20% της παγκόσμιας ενεργειακής ζήτησης.
Επισημαίνουν επίσης ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει κατά πολύ σε θέματα ασφάλειας, σε σχέση με εκείνη του Απριλίου του 1986, όταν είχαμε το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ, από το οποίο σημειωτέον επηρεάστηκαν μετά την Ουκρανία, αρκετά και οι Σκανδιναβικές χώρες (ιδιαιτέρως η Σουηδία) και δυστυχώς και τα εδάφη της χώρας μας.
Τρίτον θεωρούν ότι ορισμένα από τα συμβατικά καύσιμα όπως το φυσικό αέριο εκτός του ότι δεσμεύουν οικονομικά τα κράτη σε όσους ελέγχουν το άνοιγμα ή το κλείσιμο της στρόφιγγας (βλέπε παράδειγμα Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν), συμβάλλουν εξίσου με τους αγωγούς μεταφοράς του αερίου στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, αφού έχουμε περίπου 4-5% απώλειες σε μεθάνιο το οποίο είναι αέριο του θερμοκηπίου 24 φορές πιο δραστικό σε σχέση με το διοξείδιο του άνθρακα (James Lovelock «Η εκδίκηση της Γαίας»).
Και το τελευταίο θεωρούν την πυρηνική ως την πιο φθηνή ενέργεια, ενώ η Γαλλία από την εποχή ακόμη του σοσιαλιστή Μιτεράν ισχυριζόταν ότι οι Γάλλοι πολίτες πληρώνουν κατά 40-50% φθηνότερα το ρεύμα σε σχέση με τους Ιταλούς για παράδειγμα (το 80% της ηλεκτρικής ενέργειας στη Γαλλία παράγεται από πυρηνικά εργοστάσια). Αξίζει ωστόσο να τονιστεί ότι το πυρηνικό εργοστάσιο στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας είναι γαλλικής τεχνολογίας με επιβραδυντή νερό.
Οι πολέμιοι της Πυρηνικής Ενέργειας από την πλευρά τους έχουν και αυτοί τα δικά τους συγκλονιστικά επιχειρήματα.
-Τι γίνεται με τα πυρηνικά εργοστάσια σε σεισμογενείς χώρες όπως η Ελλάδα ή η γειτονική Τουρκία- που προχωρά στην κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στα παράλια της Μ. Ασίας- και πόσο ασφαλή είναι αυτά με δεδομένο ότι το κόστος κατασκευής τους εκτοξεύεται στα ύψη και καθίσταται σχεδόν απαγορευτικό (περίπτωση εργοστασίων στην ακόμη πιο σεισμογενή Ιαπωνία, ανεβάζει το κόστος σε 5 φορές πάνω από το σύνηθες χωρίς ωστόσο να είναι ασφαλές όπως φάνηκε στην περίπτωση της Φουκουσίμα).
Αξίζει να τονιστεί πως στο συνολικό κόστος κατασκευής ενός πυρηνικού εργοστασίου, το κόστος της ασφάλειας φτάνει ως και το 95%(!) του συνολικού (Αντωνόπουλος –Ντόμης – Πυρηνική Τεχνολογία).
-Τι γίνεται με τη διάθεση των πυρηνικών αποβλήτων; H Ιταλία για παράδειγμα υπέγραψε διακρατική συμφωνία για τη διάθεσή τους με τη γειτονική Αλβανία και ο κίνδυνος να μετατραπούν τα Βαλκάνια σε «χαβούζα πυρηνικών αποβλήτων» είναι ορατός για το μέλλον…
-Τρίτο και πιο σημαντικό, υποστηρίζουν, η εξάρτηση από τις χώρες που κατέχουν την πυρηνική τεχνολογία (π.χ. Γαλλία και ΗΠΑ) είναι σημαντική, εξάλλου και το ουράνιο δεν είναι ανεξάντλητη άρα ανανεώσιμη πηγή ενέργειας, ενώ τη διάθεσή του ελέγχουν οι ίδιες οι πολυεθνικές (οι «επτά αδελφές») του πετρελαίου. Άρα είναι πολύ πιθανόν όταν αυξηθεί η διείσδυση της πυρηνικής ενέργειας, να ακολουθηθεί μία τιμολογιακή πολιτική στο ουράνιο, ανάλογη με αυτή του φυσικού αερίου.
-Χώρες που επενδύουν στον τουρισμό, όπως η δική μας δέχονται ίσως «ύπουλα χτυπήματα» με την πυρηνική τους εξάρτηση, από άλλες χώρες που ίσως να είναι ανταγωνιστικές στον τομέα αυτό.
Τέλος η θερμότητα που εκλύεται από τα πυρηνικά εργοστάσια είναι τεράστια (μόλις το 20% είναι η απόδοση σε ηλεκτρική ενέργεια) με αποτέλεσμα να έχουμε σημαντικές μεταβολές στο μικροκλίμα ενώ απαιτούνται τεράστιες ποσότητες νερού για την ψύξη των αντιδραστήρων, για τούτο συνήθως τα πυρηνικά εργοστάσια αναπτύσσονται δίπλα σε ποτάμια… Ασφαλώς και δεν είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να δεχτεί ένα τέτοιο περιβαλλοντικό πλήγμα στα ήδη μολυσμένα ποτάμια της…
Σε γενικές γραμμές ο όποιος διάλογος ξεκινήσει για την πυρηνική ενέργεια στη χώρα μας οφείλει να βασιστεί σε επιχειρήματα και όχι σε κραυγές και υπερβολές, κυρίως όμως θα πρέπει να ερωτηθούν και οι πολίτες για το κατά πόσον είναι έτοιμοι να κάνουν «εκπτώσεις» στο περιβάλλον αλλά και την υγεία τους προκειμένου να έχουν φαινομενικά φθηνή ενέργεια… Είκοσι έξι χρόνια μετά το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ, οι όποιοι φόβοι έχουν διασκεδαστεί, ωστόσο το ραδιενεργό καίσιο με ημιπερίοδο ζωής πάνω από 40 χρόνια εξακολουθεί να μολύνει τα εδάφη και της πατρίδας μας, ιδιαίτερα στις περιοχές της Κεντροδυτικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θεσσαλίας…
Γιάννης Κολλάτος
Εφημερίδα το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου