[...] Οι Καθηγητές του
Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια Larry
Gross και John Gerbner απέδειξαν με
έρευνά τους ανάμεσα σε τηλεθεατές, ότι και οι μεγάλοι αντιλαμβάνονται
λανθασμένα την πραγματικότητα, ακόμα κι αν είναι πολύ μορφωμένοι. Σε ερώτηση
"Πόσες πιθανότητες έχει ένα φυσιολογικό άτομο να συναντήσει βιαιότητες
μέσα σε μία βδομάδα", ενώ το πραγματικό ποσοστό είναι 1%, οι φανατικοί
τηλεθεατές το ανέβασαν σε 10, έως και 50%! Αυτό δεν οφείλεται μόνο στη σφαλερή
πληροφόρηση μέσω ειδήσεων, αλλά στη συνεχή παρακολούθηση μυθιστορημάτων και
τηλεοπτικών προγραμμάτων που δίνονται με ρεαλιστικό κι επιβλητικό τρόπο και
προκαλούν σύγχυση ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο απατηλό.
Ο τηλεθεατής...
ενσωματώνει τη βία στη δική του πραγματικότητα, κι ας ξέρει πολύ καλά πως πρόκειται για μύθο, κι
επηρεάζεται στις δραστηριότητές του... ο πραγματικός κόσμος παίρνει ένα χρώμα
"μη πραγματικό" ή ακόμα και ανούσιο...
Να πώς παρουσιάζονται
στις (αμερικάνικες) εφημερίδες οι συνέπειες μιας τέτοιας σύγχυσης των δύο
κόσμων:
Όσοι παρακολούθησαν
την παρέλαση, την βρήκαν μονότονη και δήλωσαν: "Καλύτερα... να καθόμασταν
στο σπίτι και να τη βλέπαμε από την τηλεόραση, θα ήταν πολύ πιο
συναρπαστικό".
Μια γυναίκα περνούσε από ένα κτίριο τυλιγμένο
στις φλόγες: "Μην ανησυχείς", λέει στη φίλη της, "κάποιο φιλμ θα
γυρίζουν".
Τα μέλη μιας οικογένειας στην Καλιφόρνια ζουν
σύμφωνα με τα "πρότυπα" των σήριαλς, όπου οι σκηνές βίας, απιστίας,
ομοφυλοφιλίας, διαζυγίων κ.λπ. είναι καθημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα.
Τριάντα επτά άτομα
είδαν να δολοφονείται μια νέα γυναίκα στην αυλή, χωρίς κανείς να τρέξει να τη
βοηθήσει. Σαν να παρακολουθούσαν το γεγονός στην τηλεόραση.
Ένας 17χρονος μέσα
στον καταστρεπτικότερο κυκλώνα φώναζε με όλη του τη δύναμη: "Πω πω φίλε
μου, είναι ακριβώς όπως στην τηλεόραση!"
"Τηλεόραση,
ένας ξένος στο σπίτι", Marie Winn, εκδ. Ακρίτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου