Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Δεν υπάρχει παρά μονάχα μια αληθινή πολυτέλεια, αυτή των ανθρώπινων σχέσεων.
















Τίποτα ποτέ δε θα πάρει τη θέση του  χαμένου συντρόφου. Ποτέ δεν   μπορείς να δημιουργήσεις ξανά τους παλιούς φίλους. Τίποτα δεν αξίζει όσο αυτός ο θησαυρός από τόσες κοινές αναμνήσεις, τόσες κακές στιγμές που τις έχεις ζήσει μαζί τους, από τόσους καβγάδες κι άλλες τόσες συμφιλιώσεις, κι από σκιρτήματα της καρδιάς. 

Όχι, δεν μπορείς να τις ξαναφτιάξεις αυτές τις φιλίες. Είναι μάταιο, όταν φυτεύεις μια βελανιδιά, να ελπίζεις πως γρήγορα θα καταφύγεις κάτω από τη σκιά της.


Έτσι είν' η ζωή. Στην αρχή πλουταίνουμε. Χρόνια ολάκερα φυτεύουμε. Μα φτάνουν άσχημοι καιροί που ό χρόνος χαλάει το  έργο αυτό κι αρχίζει να ξεριζώνει. Το δάσος αποψιλώνεται. Οι φίλοι μας, ένας ένας, αποσύρουνε τη  σκιά τους. Και μες στο πένθος μας κατασταλάζει σιγά σιγά ό κρυφός καημός ότι γερνάμε.

Αυτή είν' η ηθική που μας δίδαξε ο   Μερμόζ και μαζί του τόσοι άλλοι. Το μεγαλείο μιας τέχνης μπορεί να είναι πάνω απ' όλα, να ενώνει ανθρώπους : δεν υπάρχει παρά μονάχα μια αληθινή πολυτέλεια, αυτή των ανθρώπινων σχέσεων.

Όταν δουλεύουμε μόνο για τα υλικά αγαθά, χτίζουμε μόνοι μας τη φυλακή μας. Κλεινόμαστε, έρημοι εκεί μέσα, με το άχρηστο χρήμα μας, πού τίποτα άξιο για να το ζήσεις δεν προσφέρει.

Όταν ανακαλώ στις αναμνήσεις μου κείνους που μ' άφησαν μιαν ανεξίτηλη γεύση στη ζωή, όταν επιχειρώ τον απολογισμό των στιγμών που βάρυναν πάνω μου, πάντοτε ξαναβρίσκω τις στιγμές εκείνες πού δεν μπόρεσε κανένα χρήμα να μου προμηθέψει. Δεν αγοράζεις μια φιλία σαν αυτή του Μερμόζ, ενός συντρόφου που τον έδεσαν για πάντα μαζί μου, οι τόσες και τόσες δοκιμασίες πού περάσαμε.
Αντουάν  Ντε  Σαιντ   Εξυπερύ
« Γη  των    Ανθρώπων»
Εκδόσεις   Γράμματα

Δεν υπάρχουν σχόλια: