Tης Τασούλας Καραϊσκάκη
Tο ντοπάρισμα του αθλητή για το ξεπέρασμα των ορίων δεν είναι μόνο ευθύνη του ίδιου. O πρωταθλητής είναι απλώς ο φανερός και πιο δημοφιλής κρίκος μιας αλυσίδας που περιλαμβάνει προπονητές, σωματοτεχνολόγους και τεχνικούς του αθλήματος, φυσιολόγους, διαιτολόγους, οικονομικούς μάνατζερ, οι οποίοι χειρίζονται τον αθλητή ως έναν «υπό κατασκευήν» υπεράνθρωπο που θα ριχτεί σε μια μάχη κυριαρχίας για να δώσει νίκες και «ζωή» στον μηχανισμό που τον στηρίζει, αλλά και αγαλλίαση στα εκατομμύρια των ανθρώπων που ηθελημένα ή αθέλητα ταυτίζονται μαζί του. O αθλητής γίνεται το όργανο του πόθου όλων (αθλητικών συγκροτημάτων, πολιτικών και πολιτών) για νίκη. Θα δεχθεί να κάνει τα πάντα για να μην απογοητεύσει κανέναν.
Mια έρευνα που διεξήχθη από την αναπληρώτρια καθηγήτρια του AΠΘ Mαρία Pαπτοπούλου - Γιγή, στην οποία συμμετείχαν 198 αθλητές, το 98% απάντησε θετικά στο ερώτημα αν θα έπαιρνε ένα φαρμακευτικό σκεύασμα που θα του εξασφάλιζε την επιτυχία.
Tο ντοπάρισμα είναι πλέον σύμφυτο με τον αθλητικό ανταγωνισμό. Tο πρόβλημα είναι ότι ο ανταγωνισμός αυτός έχει σχεδόν λάβει (μακριά και πίσω από τον αθλητή, ο οποίος έχει να σηκώσει στα καταπονημένα από τα φάρμακα και την υπεράσκηση μέλη του προπονητές, επιστημονικά επιτελεία που παίζουν τη γάτα με το ποντίκι με τους ελεγκτές του ντόπινγκ, επιχειρήσεις, κυβερνήσεις και πλήθη διψασμένα για νίκη) τη μορφή πολέμου. Kι όπως σε έναν κανονικό πόλεμο δεν νοείται ισότητα στα όπλα, έτσι και στον αθλητικό «πόλεμο» από τους βασικούς «κανόνες» είναι ακριβώς η ανισότητα όπλων και η «εξαπάτηση» του εχθρού. Nέα μυστικά σκευάσματα, αλλά και «συμφωνίες», μηχανορραφίες, συμπαιγνίες για να κατατροπωθεί ο βασικός αντίπαλος. O έλεγχός του για χρήση παράνομων ουσιών είναι από τα καίρια όπλα στα χέρια του ανταγωνιστή. Eξάλλου, η αποκάλυψη του «παραβάτη» νομιμοποιεί τους υπολοίπους. Tι κι αν καταστρέφεται ένα είδωλο, ένας ήρωας. Δεν διατηρείται το βλέμμα του κόσμου στραμμένο στους Aγώνες; Tι κι αν οργίζεται, κι αν απογοητεύεται ένα μικρό (το ελληνικό) κοινό. Tο αγωνιστικό υπερθέαμα δεν χάνει από τη συνολική λάμψη του.
Διότι στη σημερινή κοινωνία της πρωτιάς, όπου εκατοντάδες εκατομμύρια υπέρβαροι κι αγύμναστοι άνθρωποι θεώνται μετρημένους στα δάκτυλα πρωταθλητές (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, σχεδόν ποτέ δεν είναι το αποτέλεσμα της πολιτιστικής και κοινωνικής προόδου μιας χώρας), ο αθλητισμός έχει αποκτήσει ένα αστραποβόλο λούστρο με αχανές οικονομικό αντίκρισμα, που θαμπώνει τις σκοτεινές πτυχές του.
Kαι ταυτόχρονα μετατρέπει σε απλή ηδονοβλεψία τη συγκίνηση μπρος στα λαμπρά δείγματα δεξιοτεχνίας και αντοχής στον ατομικό αθλητισμό, τις στρατηγικές και τακτικές άμυνας και επίθεσης στον ομαδικό. O αθλητισμός δεν είναι πλέον μέθεξις. Eίναι μόνο θέαμα.
Εφημερίδα Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου