Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Χορεύοντας σε έναν παράλληλο κόσμο




Της    Λαμπρινής   Καραπάνου
                        
Ανοίγει η αυλαία.
Το  θέατρο γεμάτο. Στην αναμονή, στα παρασκήνια, στη θέση μου. Άγχος.   Νιώθω  την  καρδιά  μου   να  χτυπά δυνατά, μέχρι την πρώτη νότα. Και αρχίζει η μουσική. Αγγίζω με τα γυμνά  πόδια μου τη σκηνή διστακτικά. Τρέμω.

Σιγά σιγά  η σκηνή  και εγώ  γινόμαστε ένα. Και έπειτα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο η μουσική, εγώ και αυτός. Εκεί με περιμένει. Τον κοιτώ στα μάτια. Προτείνει το επόμενο βήμα. Και εγώ θα αποφασίσω, αν θα ακολουθήσω. Με οδηγεί. Τον ακολουθώ. Τον εμπιστεύομαι. Και είμαι εκεί. Ψηλά. Δεν φοβάμαι, πετάω, ανοίγω  τα φτερά μου. Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο ένας άλλος παράλληλος κόσμος, στον οποίο οι σκέψεις δε βασανίζουν το μυαλό. Ξεχνάς τα πάντα. Όλα γίνονται τόσο φυσικά. Το πνεύμα μετουσιώνεται σε σώμα, ικανό να αποδίδει απόλυτα  συναισθήματα που δεν εκφράζονται με λέξεις. Το σώμα μετουσιώνεται σε μουσική και όλα συνυπάρχουν σε μια υπέροχη αρμονία.

Πλησιάζει το τέλος. Η κορύφωση όλων, το χειροκρότημα. Και τότε ξέρεις πώς  άξιζαν ο ιδρώτας, οι φωνές, τα δάκρυα,  τα ματωμένα σου πόδια. Γιατί η ζωή κάτω από τη σκηνή είναι δύσκολη. Απαιτεί πειθαρχία, αντοχή, σθένος. Προσπαθείς και ξέρεις ότι ποτέ δεν είναι αρκετό. Μέχρι και την τελευταία στιγμή  βλέπεις κάτι λάθος. Το χειροκρότημα , λοιπόν, ο πιο γλυκός θάνατος, όπως πολλοί καλλιτέχνες το χαρακτηρίζουν. Ξαφνικά όλα τελειώνουν. Η μαγεία χάνεται. Και γνωρίζεις ότι θα επιστρέψεις στην ανθρώπινη διάσταση, μακριά από τον παράλληλο κόσμο, μέχρι την επόμενη παράσταση. Ωστόσο, η ελπίδα δεν πεθαίνει. Νιώθω  τυχερή, γιατί γεύομαι τη μαγεία .  κάποιοι άλλοι δε θα το ζήσουν ποτέ. 

Κλείνει  η  αυλαία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: