Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Μέχρι να τρέξει αίμα...











Στην αρχή είναι το «αθώο» παιχνίδι με τη βία ως μέσο επίλυσης των μικροδιαφορών στο σχολείο. Οι άγουρες «συμμορίες» που διασκεδάζουν να βασανίζουν -ψυχικά και σωματικά- τους διαφορετικούς, αδύνατους, μοναχικούς. Το «κόλλημα» με τα βιντεοπαιχνίδια εξολόθρευσης αντιπάλων που συνδέουν, στο παιδικό μυαλό, την ευχαρίστηση και την επιτυχία με τη δυνατότητα να προξενείς πόνο...
Η συνέχεια είναι γνωστή. Τα εξεγερμένα παιδιά του διαμερίσματος και της πιλοτής δεν θα περιοριστούν στα στημένα βίντεο «αγριοτήτων» για ιντερνετική χρήση, αλλά θα προχωρήσουν σε αληθινούς εκφοβισμούς, ξυλοδαρμούς συνομηλίκων τους. Μικροί μάγκες που θα «πλακωθούν» στην πλατεία για την ομάδα, τη γειτονιά, τη ράτσα... Που θα «βουτήξουν» για πλάκα, ή από φθόνο, ένα μπουφάν, ένα πορτοφόλι, ένα κινητό... Εκατοντάδες τέτοια περιστατικά συμβαίνουν στις δυτικές συνοικίες, τον Πειραιά, το κέντρο, όπου «δραστηριοποιούνται» δεκάδες συμμορίες ανηλίκων. Η φτώχια, οι στενοί ορίζοντες, η βαρεμάρα, η αφασία, η μοναξιά, η ορμή των νιάτων που δεν βρίσκει διέξοδο προκαλούν απελπισία. Και τότε πέφτει ξύλο μέχρι να τρέξει αίμα... Μια συνεχής παλινδρόμηση ανάμεσα στην απάθεια και την εμπάθεια, την καχεξία του θύματος και την αρπακτικότητα του θύτη, τον μηδενισμό και τον ξέφρενο ανταγωνισμό.

Οι γονείς δεν θέλουν να ομολογήσουν τις πράξεις βίας των παιδιών τους για να μη στιγματιστούν. Η αστυνομία είναι αμήχανη - είναι ακόμη παιδιά, λένε. Μια περίεργη ομερτά δένει αρχές, γονείς, γείτονες. Κανείς δεν θέλει να θυμάται τον 17χρονο στη Νίκαια που ξυλοκοπήθηκε άγρια και «γδύθηκε» από τους συμμαθητές τους ως «αλλόθρησκος» ή τον 16χρονο που πυρπολήθηκε από «αντιπάλους» στην Κοκκινιά, τον 13χρονο που περιλούστηκε με βενζίνη από 15χρονα στην Καλλιθέα...

Η βία, που ισοπεδώνει νόμους και θεσμούς, που σκοτώνει σώμα και πνεύμα, αντί να δημιουργεί αποτροπιασμό, γίνεται μοντέλο προς μίμηση. Μια «μηχανή» παραγωγής αρνητικών συγκινήσεων.

Το ποδόσφαιρο αποτελεί «ιδανικό» χώρο έκφρασης της βίας. Είναι το αθλητικό υπερεγώ, η ένταση που γεννά η συμμετοχή σ’ ένα τεράστιο Εμείς ενάντια σ’ ένα οχληρό και μισητό Εσείς. Είναι η δύναμη των συμβόλων, η ψευδαίσθηση της ισότητας, τα ιδεολογήματα περί ανώτερης φυλής και η βεβαιότητα ότι είσαι ο αφέντης, ο σκληρός, ο κυνηγός· ομάδα σημαίνει ρώμη, ανδρισμό, τοπικισμό. Φιλαράκια, ιδιώματα κατανοητά μόνο στους μυημένους, αλληλεγγύη. Και τελετουργία του πολέμου. Χρώματα, συνθήματα, ύμνοι, φωνές. Ο στόχος της κυριαρχίας πάνω στον άλλο, με κάθε τίμημα...

Γι’ αυτό δεν πολεμιέται εύκολα ο χουλιγκανισμός. Οι απαγορεύσεις, τα μέτρα απλά τον μετέφεραν από τις κερκίδες στα πάρκα και στους δρόμους. Μέσα στα γήπεδα υπάρχουν κάμερες, αστυνομικοί και φιλήσυχοι οπαδοί· έξω, στα στενά των πόλεων οι χούλιγκαν προβαίνουν στο δικό τους ξεκαθάρισμα λογαριασμών με καδρόνια, λοστούς, μαχαίρια. Ποιος νοιάζεται για τον αγώνα. Προέχει η συντριβή του αντιπάλου. Δεν δίνουν δεκάρα για την τάξη και τον νόμο. Ας γίνουν όλα στάχτη. Φτάνει να χυθεί εχθρικό αίμα.

Η φονική κρυστάλλωση της αδιαφορίας. Του κενού. Του απόλυτου μηδενισμού. Της ανυπαρξίας, εκτός ομάδας.
Τασούλα  Καραϊσκάκη
Εφημερίδα   Καθημερινή

Δεν υπάρχουν σχόλια: