[…] Οι επιδράσεις της τηλεοπτικής βίας δεν είναι μονοσήμαντες. Εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τρεις παράγοντες: α) τον δέκτη των επικοινωνιακών μηνυμάτων βίας (το μορφωτικό του επίπεδο, την ψυχο-κοινωνική του συγκρότηση, την προδιάθεσή του, τις προγενέστερες εμπειρίες του κ.λπ.). Άρα τα παιδιά που δεν έχουν εμπειρίες, είναι πιο ευάλωτα στις επιδράσεις. β) το κοινωνικό περιβάλλον υποδοχής αυτών των μηνυμάτων, που είναι η οικογένεια, το σχολείο, οι φίλοι, ο κοινωνικός περίγυρος. Από αυτά προκαθορίζεται η επιλεκτική παρακολούθηση, η επιλεκτική πρόσληψη και η επιλεκτική ανάγνωση των μηνυμάτων που εμπεριέχονται στις τηλεοπτικές σκηνές βίας. γ) τα μηνύματα που εκπέμπονται από τις τηλεοπτικές σκηνές βίας. Αν π.χ. η βία επί της οθόνης επιβραβεύεται, τότε εξάγεται φυσιολογικά το μήνυμα για άσκηση ανάλογης βίας και στην πραγματική ζωή, ενώ αν τιμωρείται, τότε αυτό λειτουργεί αποτρεπτικά. […]
Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν αρνητικές επιδράσεις της τηλεοπτικής βίας στα παιδιά, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, άρα τίθεται ζήτημα για την προστασία τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. […]
Ο ρόλος της οικογένειας θεωρείται καθοριστικός, διότι η οικογένεια είναι ο χώρος υποδοχής και πρόσληψης των τηλεοπτικών εκπομπών.
Από τα πιο πάνω συμπεράσματα προκύπτουν μια σειρά εισηγήσεις για πλαίσιο πολιτικών και δράσεων, οι οποίες μπορούν να συμβάλουν σε ενίσχυση του ρόλου των γονιών στην προστασία των ανηλίκων από την τηλεοπτική βία. Εννοείται ότι αυτό το ζητούμενο δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, αλλά ως μια παράμετρος του ευρύτερου ζητήματος του ρόλου των γονιών στην ανατροφή των παιδιών. Έχει διαπιστωθεί ότι οι γονείς δεν τυγχάνουν συστηματικής και συγκροτημένης εκπαίδευσης στους γονικούς ρόλους. Αυτό το κενό χρειάζεται να αναπληρωθεί, ώστε οι γονείς να είναι σε θέση να εφαρμόζουν δημοκρατικά και αποδοτικά μοντέλα ρύθμισης της παιδικής συμπεριφοράς.
Παράλληλα, είναι απαραίτητη η εκπαίδευση, τόσο των γονιών όσο και των παιδιών, στην κριτική χρήση των ΜΜΕ και στην κριτική πρόσληψη των μηνυμάτων τους, δηλαδή σ’ αυτό που ονομάζεται οπτικοακουστική παιδεία ή αλφαβητισμός στα ΜΜΕ (media literacy). Μ’ αυτόν τον τρόπο γονείς και παιδιά θα αποκτούν τις αναγκαίες γνώσεις και δεξιότητες, ώστε όχι μόνο να αποτρέπονται ενδεχόμενες αρνητικές επιδράσεις στα παιδιά από ακατάλληλα τηλεοπτικά προγράμματα, αλλά να μπορούν τα παιδιά να αξιοποιούν δημιουργικά τα ΜΜΕ για την ψυχοσωματική τους ανάπτυξη.
Πανεπιστήμιο Κύπρου
Από το διαδίκτυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου