Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Η (βουβή) οργή των Ελλήνων

Επώνυμοι αλλά και απλοί πολίτες μιλούν για τα πράγματα που τους... ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι











Η Ελλάδα δεν έχει αποκτήσει ακόμη το «κόκκινο βιβλίο» της αγανάκτησης όπως η Γαλλία. Ίσως επειδή ακόμη βρίσκεται στη φάση της μελαγχολίας. Οι άνθρωποι του εμπορίου και της διασκέδασης διαπίστωσαν, όπως και όλοι οι πολίτες άλλωστε, ότι εφέτος η χριστουγεννιάτικη αγορά δεν κινήθηκε τόσο καλά. « Αυτό εξηγείται μόνο εν μέρει εξαιτίας της οικονομικής στενότητας που είναι αδιαμφισβήτητη»  λέει στο «Βήμα» η ψυχολόγος κυρία Ασημίνα Χριστοπούλου. « Σημαντικό ρόλο παίζει και η γενικότερη απαισιοδοξία και μελαγχολία που κυριαρχούν γύρω μας. Ένας απαισιόδοξος άνθρωπος δεν θα πάει εύκολα να διασκεδάσει έξω, ούτε θα αγοράσει καινούργια ρούχα» συμπληρώνει. Ίσως η στιγμή της αγανάκτησης δεν έχει έρθει ακόμη. «Ο κόσμος είναι οργισμένος, όμως η οργή ακόμη είναι βουβή. Εφαρμόζονται πρωτόγνωρα οικονομικά μέτρα και όμως η αντίδραση είναι υποτονική. Η συσσωρευμένη οργή κάποια στιγμή είναι πιθανόν να εκφραστεί. Το πώς θα γίνει αυτό δεν το ξέρει κανείς» καταλήγει  η  κυρία Χριστοπούλου. 

«Το Βήμα» ζήτησε από επώνυμους και απλούς πολίτες να ακολουθήσουν το παράδειγμα του 93χρονου βετεράνου της γαλλικής Αντίστασης  :   να αγανακτήσουν !

Κωστής Μαραβέγιας
Τραγουδοποιός










«Έλλειψη του “εμείς”»
«Αγανακτώ επειδή διακρίνω έναν ατομικισμό από τους πολίτες και μια τάση διαχωρισμού και αυτοδιάθεσης. Σε περιόδους κρίσης δύναμη είναι η συλλογικότητα και η συσπείρωση. Δεν είναι οι πολίτες που στρέφονται εναντίον πολιτών.Θα ήθελα να δω μια υπέρβαση του “εγώ”, να γίνει “εμείς”. Όλοι μαζί, είτε με αντίσταση είτε με σύμπραξη και κοινή πορεία. Μαζί όμως. Χωρίς γκρίνια αλλά με συλλογική δράση».

Στέλιος Μάινας
Ηθοποιός











 «Με εξοργίζουν οι πολιτικοί...»

«Με εξοργίζουν οι πολιτικοί που πενήντα χρόνια έχτιζαν ένα πελατειακό κράτος και τώρα ανακάλυψαν ότι είναι διεφθαρμένο και θέλει γκρέμισμα. Με εξοργίζει η ανηθικότητα του ψηφοφόρου που μετακομίζει από στέγη σε στέγη σύμφωνα με το ποιος θα διορίσει το “δικό του” παιδί. Με εξοργίζουν οι σκαφάτοι και τζιπάτοι, που τα δικά τους χρήματα κοιμούνται ήσυχα και ασφαλή στις Ευρώπες ενώ οι δικές μας οικονομίες μιας ζωής κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή στην Ψωροκώσταινα, παλεύοντας μπας και τη σώσουνε και σωθούμε κι εμείς...
Με εξοργίζει η “πενηντάρα συνταξιούχος μητέρα δύο ανηλίκων”. Με εξοργίζει να βλέπω κορνιζαρισμένα και απαξιωμένα τα πτυχία και τα διδακτορικά των άνεργων παιδιών μας που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία. Με εξοργίζουν οι ανάγωγοι και οι αγενείς. Κυρίως όμως με εξοργίζει αυτό το χαρακτηριστικό μας, υπεύθυνο για τα επιτεύγματα αλλά και τις κακοδαιμονίες μας, που συνοψίζεται σε τρία μονάχα κεφαλαία γράμματα: ΕΓΩ».

Δημοσθένης Ταμπάκος
Ολυμπιονίκης














«Όχι στη μετάθεση ευθυνών»

«Διαβάζοντας διάφορες δηλώσεις του Στεφάν Εσέλ, μου έκανε εντύπωση η λέξη “τώρα”, την οποία χρησιμοποιεί συχνά και η οποία είναι ενδεικτική της ηλικίας του. Οι νεότεροι άνθρωποι έχουν μια τάση αναβλητικότητας. Η μη έκφραση της αγανάκτησης συσσωρεύεται και πολλές φορές οδηγεί στην αντίδραση για την αντίδραση. Αγανάκτηση δεν σημαίνει “αντιδρώ βίαια”, αγανάκτηση σημαίνει “αντιδρώ εύστοχα και συλλογικά”. Πέρα από τη συλλογική δράση βέβαια πρέπει ο καθένας από μας να κοιτάζει και την προσωπική του βελτίωση μέσα από την οποία θα βελτιωθεί το σύνολο. Μιλάμε για οικονομική κρίση, όμως αυτής έχει προηγηθεί επί δεκαετίες η κοινωνική κρίση. Προσωπικά βρίσκω διάφορα πράγματα τόσο στον επαγγελματικό μου χώρο όσο και στην καθημερινότητα που με ενοχλούν. Προτού κατηγορήσω κάποιον όμως ή προτού αγανακτήσω θέλω πάντα να είμαι πρώτα σίγουρος ότι έκανα αυτό που έπρεπε. Αυτό που με αγανακτεί πραγματικά είναι η μετάθεση ευθυνών».


Γιώργος   Αμυράς
Δημοτικός  σύμβουλος   Αθηναίων











«Αγανακτώ ως Αθηναίος»
«Αγανακτώ με όσους οδηγούς περνάνε με κόκκινο φανάρι, οι οποίοι γίνονται όλο και περισσότεροι και επιθετικότεροι. Αγανακτώ με τη Δημοτική Αστυνομία η οποία μένει απαθής μπροστά στο παρεμπόριο, το οποίο έχει πνίξει την πόλη και τις μικρές οικονομικές εστίες της. Αγανακτώ με το γεγονός ότι το Θέατρο Κωφών, που λειτουργεί επί 26 χρόνια στην πλατεία Κουμουνδούρου, κινδυνεύει να πεταχτεί στον δρόμο γιατί δεν μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο του άθλιου κτιρίου στο οποίο στεγάζεται. Αγανακτώ γιατί παρά τα τόσα σκάνδαλα δεν έχει μπει στη φυλακή ούτε ένας υπουργός ή διοικητής οργανισμού. Αγανακτώ με τις συμφωνίες “κυρίων”- τα καρτέλ- στις γαλακτοβιομηχανίες και στις εταιρείες πετρελαιοειδών.
Αγανακτώ γιατί γνωρίζω όλο και περισσότερους νέους που δεν έχουν καν την ευκαιρία να γνωρίσουν τι θα πει εργασία. Αγανακτώ για την απουσία μεταναστευτικής πολιτικής που οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους να σαπίζουν και μαζί τους σαπίζουν και οι γειτονιές μας. Ειδικά ο κάτοικος της Αθήνας, πέρα από τα ευρύτερα προβλήματα όπως είναι η ανεργία, έχει να αντιμετωπίσει και την καθημερινή υποβάθμιση του τρόπου ζωής του».


Χαρά   Κωνσταντινίδου
Χημικός   Μηχανικός










«Ανεξέλεγκτη η μετανάστευση»
«Στην Ελλάδα ήρθα πριν από 10 χρόνια. Ως τότε ζούσα στο Βερολίνο, όπου και γεννήθηκα. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης. Και στη Γερμανία υπήρχαν πολλοί μετανάστες, εδώ όμως όλα έγιναν ανεξέλεγκτα και πολύ γρήγορα. Είσαι στον δρόμο και σε σταματούν δέκα φορές, είτε για να σου πουλήσουν κάτι είτε για να σου πλύνουν τα τζάμια του αυτοκινήτου, πολλές φορές με θρασύτητα. Επιπλέον, στην Ελλάδα αν δεν σε στηρίζει η οικογένειά σου ο μόνος τρόπος να έχεις κάποιες παροχές είναι ο ιδιωτικός τομέας. Ο δημόσιος παιδικός σταθμός, π.χ., δεν λειτουργεί αρκετές ώρες ώστε να μπορώ να αφήσω εκεί το παιδί μου. Δεν ξέρω κατά πόσον η ομαδική αντίδραση των πολιτών μπορεί να είναι αποτελεσματική. Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια μια εκστρατεία μποϊκοτάζ στα σουπερμάρκετ που έκαναν ανατιμήσεις η οποία δεν είχε ούτε συμμετοχή από τους πολίτες ούτε επιτυχία. Σε μια αντίστοιχη κίνηση στη Γερμανία οι εταιρείες αναγκάστηκαν να πάρουν πίσω τις ανατιμήσεις».

Μαντίνεια Βάγγαλη
Μαθήτρια  Β΄  Λυκείου














«Με ενοχλεί ο Ρατσισμός»

«Πάνω απ΄ όλα στο σχολείο με ενοχλεί ο Ρατσισμός, Ρατσισμός που δεν αφορά μόνο την εθνικότητα. Πολλά παιδιά τον ζουν καθημερινά επειδή είναι ψηλά, χοντρά ή άσχημα. Ακόμη και για τα ρούχα που φορούν ή επειδή είναι καλοί ή κακοί μαθητές. Επιπλέον με ενοχλεί που, ενώ υποτίθεται ότι το κάπνισμα απαγορεύεται, μαθητές και καθηγητές καπνίζουν στο προαύλιο σαν να μην τρέχει τίποτε. Μια παράβαση που δεν συμβαίνει μόνο στο σχολείο. Με εξοργίζει ακόμη που, ενώ θέλω να σπουδάσω Φιλολογία, ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολο να βρω μια δουλειά σε αυτόν τον τομέα».

Εφημερίδα   Το  Βήμα
Γιώργος   Πουλιόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια: