Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Είσαι για τις εγγραφές στη Νομική;












Είναι αρχές Οκτωβρίου. Ανηφορίζω προς τη σχολή μου, παρατηρώ την κίνηση και τον κόσμο αυξημένο από ότι συνήθως. Από την πλατεία Κοραή έως και το ύψος της Ακαδημίας μεγάλες ομάδες νέων συζητούν κρατώντας φυλλάδια και περιοδικά. Ακούω σύντομους διαλόγους: Είσαι για τις εγγραφές στη Νομική;
Ναι, όχι, δεν ενδιαφέρομαι  -οι απαντήσεις ποικίλλουν… Καταλαβαίνω αμέσως τι συμβαίνει  -την εμπειρία εξάλλου την έχω βιώσει αρκετά πρόσφατα : είναι η μέρα της εγγραφής των πρωτοετών.

Ανατρέχω δύο χρόνια πριν όταν ήμουν εγώ πρωτοετής. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το παρατηρώ σήμερα, έτσι και εμένα  με σταματούσαν στο δρόμο  ρωτώντας με αν είμαι για τις εγγραφές και στη συνέχεια μου έπιαναν την κουβέντα. Μέχρι να φτάσω στην είσοδο της γραμματείας είχα γνωρίσει τουλάχιστον 10 διαφορετικά άτομα και είχα συλλέξει αρκετά φυλλάδια. Το κλίμα  ήταν ευχάριστο, οι κουβέντες φιλικές,  χαλαρές, οι προσκλήσεις για καφέ ή την πρώτη νυχτερινή εξόρμηση άφθονες. Σκεφτόμουν : μα καλά, τόσο πολύ με συμπάθησαν; Όλες αυτές  οι προτάσεις μόνο για εμένα;  Κάποιο κίνητρο θα έχουν, δεν μπορεί!

Συνεχίζοντας την πορεία μου προς τη σχολή, διαπιστώνω αυτό το κίνητρο.  Η αλήθεια είναι ότι η  "επιχείρηση" είναι πολύ καλά στημένη. Ο Γιώργος, η Άννα, ο Μιχάλης, ο οποιοσδήποτε Μιχάλης που ήρθε για σπουδές από κάποια επαρχιακή πόλη δεν έχει γνωριμίες, δεν ξέρει τα κατατόπια, δεν έχει σημειώσεις για τα μαθήματα! Ωστόσο, δεν πρέπει πλέον να ανησυχεί γι’ αυτό. Γιατί τα μέλη της ΔΑΠ ή της ΠΑΣΠ ή οποιασδήποτε άλλης παράταξης τον καλωσόρισαν με τον καλύτερο τρόπο : έγιναν "φίλοι" του, του υπέδειξαν τα πιο "ιν" μαγαζιά, του γνώρισαν κοπέλες, τον έκαναν να νιώσει σημαντικός και αποδεκτός από όλους… με ορισμένες προϋποθέσεις!  Να είναι του χρόνου και εκείνος ένα από τα παιδιά που θα στηθούν στις σκάλες του μετρό για να αλιεύσει  πρωτοετείς, να μοιράσει φυλλάδια στην επόμενη συνέλευση και να λάβει μέρος στις επόμενες φοιτητικές εκλογές με το μέρος τής εκάστοτε παράταξης. Κάπως έτσι έγιναν και σήμερα τα πράγματα. Η τάδε οργάνωση κατάφερε να μαζέψει αρκετά τηλέφωνα… και αρκετά υποψήφια θύματα τα οποία θα στελεχώσουν το δυναμικό της για τα 4 τουλάχιστον επόμενα χρόνια.

Μπαίνω στη σχολή και οι σκέψεις σταματούν.  Η εικόνα είναι συνηθισμένη : μπερδεμένοι πρωτοετείς, ετοιμοπόλεμοι "παλιοί", τραπεζάκια στο προαύλιο για τα κόμματα. Την είσοδο "διακοσμούν" πολύχρωμες αφίσες. Μπλε  για τη ΔΑΠ και την έξοδο σε κάποιο νυχτερινό κέντρο, πράσινη για την ΠΑΣΠ που διαφημίζει κάποια πιο "κουλτουρέ" πρόταση για διασκέδαση, κόκκινη για ΚΝΕ, ΑΡΡΕΝ  και  ΕΑΑΚ να παραπέμπουν σε επαναστατικά μηνύματα και αντιεξουσιαστικές ιδεολογίες.  Λίγο πιο μέσα συναντώ την Κωνσταντίνα, πιο φιλική από  ότι συνήθως.  Γιατί; , αναρωτιέμαι.  Αμέσως συνειδητοποιώ πόσο ανόητη ήταν η σκέψη μου… μα βέβαια! Εκτός από τις εγγραφές πλησιάζει και  η περίοδος των εκλογών. Αν όχι τώρα πότε είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να  αναθερμάνουμε τη σχέση μας; Αρχίζουμε να συζητάμε. Έχουμε βρεθεί μια δυο φορές σε κοινή παρέα, ακούμε την ίδια μουσική, έχουμε τα ίδια γούστα και η συζήτηση μαζί της είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα μέχρι τη στιγμή που αρχίζει να μου μιλάει για τις πολιτικές της απόψεις. Την ακούω προσεκτικά. Δεν συμφωνώ μαζί της. Ούτε διαφωνώ. Σκέφτομαι όμως : τι άλλο πρέπει να κάνω για να της δείξω ότι απλώς   δεν ενδιαφέρομαι;

Αποφασίζω να μην μπω για μάθημα γιατί είναι η ώρα της Γενικής Συνέλευσης, την οποία και θέλω να παρακολουθήσω.

Μπαίνοντας στην αίθουσα το σκηνικό μπορεί πολύ συνοπτικά να περιγραφεί με μία λέξη : Χάος. Καπνός από τα πολλά τσιγάρα,  φωνές, μικρόφωνα, ασφυκτικά πολύς κόσμος καθιστούν  την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ο πρώτος ομιλητής ανεβαίνει στο βήμα. Από τη μια μεριά του αμφιθεάτρου ακούγονται γιουχασματα, από την άλλη χειροκροτήματα επιδοκιμασίας. Ξεκινάει το λόγο του. Μετά βίας ακούγεται.  Δεν προλαβαίνει να μιλήσει και δύο παιδιά που βρίσκονται από  κάτω  αρχίζουν να τον "στολίζουν" με διάφορα επίθετα.  Οι ομοϊδεάτες του σπεύδουν να τον υποστηρίξουν υψώνοντας ακόμα περισσότερο τον τόνο της φωνής τους και είναι έτοιμοι ακόμα και να χειροδικήσουν.  Δεν μπορώ να ακούσω, δεν μπορώ να δω, δεν μπορώ να αναπνεύσω από το πολύ τσιγάρο και τη μυρωδιά του φρέσκου σπρέι που χρησιμοποιήθηκε για να βάψουν με συνθήματα τούς  τοίχους της αίθουσας- λες και δεν ήταν ήδη αρκετά βρώμικη... Σκέφτομαι ότι τη συγκεκριμένη στιγμή αν ήμουν σε μια αίθουσα με ζώα αντί  με ανθρώπους, θα ήταν ακριβώς το ίδιο-  αν όχι καλύτερα. Τι μας διαφοροποιεί από τα ζώα; Ο λόγος και ίσως και το συναίσθημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση απουσιάζουν και τα δύο. Τη στιγμή που ανεβαίνει ο επόμενος ομιλητής στο βήμα για να μιλήσει(;) εισβάλλει στην αίθουσα μία ομάδα κουκουλοφόρων. Είναι αναρχικοί. Επικρατεί πανικός. Οι αναρχικοί δέρνουν τους φοιτητές και εκείνοι φυσικά ανταποδίδουν. Τι γνώμη θα σχημάτιζε άραγε κάποιος ξένος αν έβλεπε αυτή την εικόνα; Πού θα νόμιζε ότι βρισκόταν; Σίγουρα πάντως όχι σε ένα από τα ιστορικότερα  πανεπιστήμια της Αθήνας!

Αποφασίζω να φύγω. Ή μάλλον αναγκάζομαι να φύγω, αν θέλω να γυρίσω σπίτι μου ακέραιη. Απογοήτευση είναι το κύριο συναίσθημα. Όλες οι παραπάνω εικόνες για εμένα είναι δείγματα μιας "άρρωστης" κοινωνίας, αδύναμης, που δεν μπορεί να λειτουργήσει πολιτισμένα, πόσο μάλλον να παράγει φρέσκες πολιτικές ιδέες, ικανές να την οδηγήσουν στη βελτίωση. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν νέοι φοιτητές με πρωτοπόρες ιδέες και ιδανικά. Η πρόκληση για εμάς και κυρίως για το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι να τους δώσουμε την ευκαιρία να τις αναπτύξουν με τρόπο υγιή μακριά από κάθε φαινόμενο  φανατισμού και πολιτικής προπαγάνδας.

Μαίρη   Τσάγγα
Φοιτήτρια   Νομικής  Αθηνών

Δεν υπάρχουν σχόλια: