Και όμως, είναι στρογγυλή

Επίπεδη είναι η Γη. Όχι στρογγυλή. Έτσι την εννοούμε και τη ζούμε, ό,τι κι αν λένε οι επιστήμονες, ό,τι κι αν βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ. Επίπεδη. Και χωρισμένη με τείχη πανύψηλα ανάμεσα στη μια χώρα και την άλλη, να μην περνάνε οι πρόσφυγες και το κακό εν γένει. Και πρέπει να γίνει σεισμός μεγάλος και τσουνάμι πελώριο, πρέπει να τραυματιστούν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες, να σχηματιστεί απειλητικό ραδιενεργό νέφος, για να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε και πάλι αν έχουν δίκιο όσοι επιμένουν πως η Γη είναι στρογγυλή. Και πως όσο ψηλά κι αν είναι τα συνοριακά τείχη, τίποτα δεν κρατούν· κι όσο μεγάλες οι αποστάσεις από χώρα σε χώρα, χωριουδάκι παραμένει ο πλανήτης μας.

Αλλά κι όταν συνερχόμαστε, κι όταν πάει κάπως να επικρατήσει πνεύμα οικουμενικό, το σαράκι του εαυτοκεντρισμού ξαναβρίσκει τον τρόπο να κάνει τη δουλειά του. Κι έτσι κάθε άτομο, σαν εαυτός, και κάθε χώρα, σαν μαζικός εαυτός, συνεχίζουν να βλέπουν τα πράγματα με το πρίσμα του δικού τους συμφέροντος και του κινδύνου που απειλεί ή δεν απειλεί τους ίδιους. Το είδαμε με τις εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική, όταν σπεύσαμε, τρίβοντας τα χέρια μας, να μετρήσουμε πόσοι τουρίστες θα αποφύγουν φέτος την Αίγυπτο και θα στραφούν στην Ελλάδα. Το βλέπουμε και με την πυρηνική απειλή, όπου και πάλι, στα πρωινάδικα της τηλοψίας, βγαίνουν διάφοροι περίλυποι όχι για την τραγωδία της Ιαπωνίας, αλλά επειδή δεν θα μπορέσουν φέτος να έρθουν στα μέρη μας πολλοί Ιάπωνες. Ανθρώπινο. Πολύ ανθρώπινο. Μόνο που δεν παύει να είναι και απάνθρωπο.

Άλλα αισθήματα και άλλες σκέψεις θα έπρεπε να μας έχουν κυριεύσει, τέτοιες που να μην επιτρέπουν να βγαίνει στην επιφάνεια αυτό το «πολύ ανθρώπινο» της ιδιοτέλειας. Η έγνοια για τους Ιάπωνες πρώτα πρώτα, που, με όλο το κουράγιο τους, όσο περνούν οι μέρες συνειδητοποιούν, και το φωνάζουν, ότι δεν ενημερώθηκαν έγκαιρα και πλήρως από τους κυβερνήτες τους, οι οποίοι με τη σειρά τους καταγγέλλουν την εταιρεία ότι τους εξαπάτησε, θαρρείς και δεν γνώριζαν πως οι αντιδραστήρες της Φουκουσίμα ήταν υπέργηροι και είχαν αποδειχθεί προβληματικοί λίγα χρόνια πριν. Κι ύστερα η έγνοια για την ανθρωπότητα, που διαισθάνεται πλέον ότι η πυρηνική απειλή δεν είναι υπόθεση εσχατολογικών κινηματογραφικών ταινιών. Την Ευρώπη, λ. χ., τη βαραίνουν απειλητικά 153 πυρηνικά εργοστάσια. Και μόλις τώρα οι ηγέτες της αποφασίζουν (ή λένε πως αποφάσισαν) να εντείνουν τους ελέγχους. Για σφράγισμα, ούτε λόγος. [...] 

Παντελής  Μπουκάλας

Εφημερίδα   Καθημερινή