Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Και ξαφνικά… η απόλυτη ελευθερία! Είμαι φοιτήτρια!

Φοιτητική ζωή : μια φράση που αντιπροσωπεύει διάφορες σκέψεις. Για τους μαθητές αποτελεί το  στόχο, το όνειρο, το μέλλον. Για τους μεγαλύτερους μια όμορφη ανάμνηση γεμάτη νοσταλγία και για μένα όπως και για κάθε φοιτητή στην ηλικία μου δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια πραγματικότητα… είναι η καθημερινότητά μου.

Έχω περάσει περίπου 10 χρόνια από τα 20 συνολικά που μετρώ ως ανθρώπινη ύπαρξη διαβάζοντας.  Ήμουν μια καλοκουρδισμένη μηχανή που μέχρι τα 18 μου και το τελευταίο λεπτό της μέρας μου ήταν απόλυτα προγραμματισμένο. Και ξαφνικά… η απόλυτη ελευθερία!  Είμαι  φοιτήτρια!

Τι  σημαίνει όμως αυτό?  Σημαίνει πως η ζωή μου έχει αλλάξει άρδην.
Το σύνηθες πρόγραμμα?  Σχολή, λίγες ώρες παρακολούθησης, παρέες και καφές στο κυλικείο της σχολής μου (που είμαι σίγουρη, έχει βαρεθεί να με βλέπει), μερικές βόλτες στα γειτονικά μαγαζιά, λίγες ώρες στο σπίτι για ξεκούραση και το βράδυ η διάθεσή μου καθορίζει τις επιλογές μου : έξοδο ή παραμονή στο σπίτι με ατέλειωτες ώρες συνομιλίας με τους φίλους μου σε κάποιο χώρο κοινωνικής δικτύωσης. Μέσα σε αυτά βεβαίως προσπαθώ να στριμώξω σε 2 μήνες πριν από την εξεταστική το διάβασμα που έπρεπε να έχει γίνει καιρό πριν!

Ίσως το πρόγραμμα αυτό να ακούγεται μονότονο κι όμως, έπειτα από δύο χρόνια μού έχει γίνει συνήθεια, μια συνήθεια όμορφη! 

Η διαδικασία είναι απλή : πρωινό ή  μεσημεριανό ξύπνημα (αναλόγως με τις ώρες των μαθημάτων) ,σύντομη ετοιμασία, μετρό, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας και φτάνω στη σχολή μου. Φίλοι, νέα πρόσωπα που κάπου γνώρισα αλλά δεν θυμάμαι το όνομα τους, γνωστές φυσιογνωμίες, η συνηθισμένη μου θέση στο προαύλιο, οι ίδιες πάνω κάτω συζητήσεις, άλλες φορές σοβαρές, άλλες φορές πιο ανάλαφρες συνθέτουν το καθημερινό σκηνικό. Ώσπου φτάνει η ώρα για μάθημα! Ποιος μπαίνει τώρα? Κι όμως..κάτι μέσα μου μου λέει : δεν μπήκα για παρακολούθηση χθες, ούτε προχθές, τώρα που το σκέφτομαι… ούτε τον τελευταίο μήνα! Και έτσι, επειδή η υποψία μου πως δεν πρόκειται να τελειώσω τη σχολή πριν τα 6 χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται βεβαιότητα παίρνω τη δύσκολη απόφαση!

Ώρα για μάθημα λοιπόν. Έλα όμως που ο καθηγητής είναι ανιαρός και αδιάφορος και φαίνεται και ο ίδιος να βαριέται πιο πολύ από εμάς. Η ώρα δεν περνάει και έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι : γιατί μπήκα? Παρασύρομαι και  πιάνω την κουβέντα με τους διπλανούς μέχρι να σταματήσει να αναλύει το σημαντικό αλλά δυσνόητο κατά τα άλλα κεφάλαιο των "εγκλημάτων κατά της τιμής". Έρχεται όμως επιτέλους  η δεύτερη ώρα και εδώ είναι που αλλάζουν όλα. Το αμφιθέατρο γεμίζει ασφυκτικά-καθοριστική ένδειξη για την ποιότητα του μαθήματος- και ο καθηγητής μπαίνει. Το μάθημα ξεκινά. Το μυαλό μου αυτομάτως γεμίζει διλήμματα, σκέψεις, απορίες και προβληματισμούς γιατί ο λόγος του συγκεκριμένου καθηγητή με έχει συναρπάσει.  Συνειδητοποιώ  ότι πραγματικά μου αρέσει πολύ αυτό που επέλεξα να κάνω στη ζωή μου και ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με κάνουν να το αγαπήσω ακόμα περισσότερο  -ακόμα και αν αποτελούν μια ισχνή μειοψηφία. Το τετράδιο έχει γεμίσει με σημειώσεις και νιώθω τόσο ικανοποιημένη που η μέρα μου δεν ήταν μια άσκοπη μέρα γιατί ένιωσα παραγωγική, χρήσιμη και γιατί έμαθα κάτι καινούργιο! 

Κάπου  εκεί  τελειώνει  το  δυσβάσταχτο  4ωρο  μαθημάτων.

Κατεβαίνοντας στο κυλικείο-στέκι μου ακούω φωνές -συνηθισμένο! Μαντεύω...και οι εικασίες μου ήταν σωστές! Αντικρίζω μέλη των πολιτικών παρατάξεων να φιλονικούν στο ιστορικό κτίριο της Σόλωνος για το ποια δύναμη είχε το προβάδισμα στην τελευταία Γενική Συνέλευση και για τις κακόγουστες αφίσες με τις οποίες προσπαθούν να προσηλυτίσουν "ψαρωμένους" πρωτοετείς  χρησιμοποιώντας ως πρόφαση κάποιο νυχτερινό κέντρο η μια εκδρομή στη Μύκονο ή την Αράχοβα με απώτερο στόχο τι άλλο? Να πλησιάσουν ανίδεους μέχρι πρότινος εφήβους που ξαφνικά στο βωμό της αναγνώρισης και της αποδοχής μετατρέπονται σε πολιτικοποιημένους φοιτητές  που αντιπροσωπεύουν "οράματα" και "ιδέες" τα οποία πιστεύουν(?) Συνειδητοποιώ ότι αυτό το θέαμα με απογοητεύει -όχι μόνο εμένα, αλλά τον οποιονδήποτε μπορεί να δει. Να δει μέσα από την κατάσταση των πολιτικών κομμάτων στο πλαίσιο του πανεπιστημίου πώς προδιαγράφεται η πολιτική (και όχι μόνο) ζωή της χώρας  -δυσοίωνη θα ήταν  ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός!

Ωστόσο όλη η παραπάνω κατάσταση λίγο με απασχολεί. Γιατί ευτυχώς μπορώ να έχω πολιτική άποψη χωρίς να φανατίζομαι και γιατί προτιμώ τα 4 πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής μου να τα περάσω πιο ευχάριστα. Σε αυτό με βοηθά άλλωστε και η παρέα μου. Όλοι συμφοιτητές μου, είναι εκείνοι που μπορούν να κάνουν αυτά τα χρόνια των σπουδών μου  από τα πιο όμορφα της ζωής μου. Ατελείωτες ώρες  συζητήσεων, φοιτητικές  συγκεντρώσεις στο σπίτι όποιου τυχερού μένει χωρίς  τους γονείς του, ξενύχτια με μουσική και παρέα ή κάποια καλή ταινία, ή διασκέδαση μέχρι το πρωί σε κάποιο νυχτερινό κέντρο, σύντομες αποδράσεις που αποφασίζονται στο λεπτό και απίστευτες στιγμές γέλιου καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο μου.  Είναι άραγε αυτή η ανταμοιβή για τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος για τις οποίες έκανα λόγο παραπάνω?  Είναι και αυτή μια ανταμοιβή! 

Μέχρι στιγμής όλα μοιάζουν ρόδινα.  Ωστόσο η ξεγνοιασιά της φοιτητικής ζωής διακόπτεται πού και πού από την υποχρέωση του διαβάσματος. Ιδίως στις απαιτητικές σχολές ο όγκος της εξεταστέας ύλης είναι πολύ μεγάλος και οι δυσκολίες συχνότατες. Τι εννοώ λέγοντας δυσκολίες? Μια λέξη αρκεί : εξεταστική… ο φόβος και ο τρόμος κάθε φοιτητή- «τουρίστα»! Εξεταστική εστί : εξαντλητικό (για τους συνεπείς) διάβασμα  δύο φορές το χρόνο στο αναγνωστήριο ή στο σπίτι, προγραμματισμός, άγχος και πίεση πάλι από την αρχή μόνο που διαρκούν πολύ λιγότερο!  Αλλά τι να το κάνω που η εξεταστική διαρκεί λίγο όταν το μικρότερο μάθημα που έχω να διαβάσω είναι 600 σελίδες και όταν διαπιστώνω ότι θα μου πάρει πολλά χρόνια μέχρι να φύγει από πάνω μου η "ρετσινιά" της στείρας αποστήθισης και να μάθω να διαβάζω ως σκεπτόμενο ον?  Τι να το κάνω που ακόμη και αν <<έχυσα αίμα >> πάνω από τις σελίδες του ποινικού προς έκπληξη μου με κόβει με 4?!

Κάπως έτσι κυλάει η καθημερινότητά μου ως φοιτήτριας, ευχάριστα και ανώδυνα  κυρίως όμως γρήγορα, τόσο γρήγορα που πριν καν το καταλάβω τα χρόνια των σπουδών μου θα έχουν τελειώσει. Καμιά φορά αναλογίζομαι : τελειώνω. Και μετά ? Είμαι έτοιμη για την επόμενη (σαφώς πιο δύσκολη) φάση της ζωής μου? Δεν θα αργήσω να μάθω την απάντηση...
Μαίρη  Τσάγγα
Φοιτήτρια  Νομικής  Αθηνών

Δεν υπάρχουν σχόλια: