Γιατί δεν αντέχω τις διακοπές

Δεν συμφωνώ με την ιδέα των διακοπών γιατί δεν συμφωνώ με την ιδέα της εργασίας - Βλέπω τους συμπολίτες μου να στριμώχνονται σε καράβια, να σκοτώνονται στις εθνικές - και όλα αυτά για να... κάνουν διακοπές.

Για να είμαι ειλικρινής είμαι εναντίον των διακοπών. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή θεριεύει μέσα μου μια κρίση αντιπάθειας γι' αυτή τη βάρβαρη και μικροαστική συνήθεια, γι' αυτό το εποχικό φαινόμενο, το οποίο ευθύνεται για μια από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές που έχουν πλήξει ποτέ τον πλανήτη μας και η οποία ονομάζεται «μαζικός τουρισμός».

Κατ' αρχάς με εξοργίζει αυτή η ψευδαίσθηση φυγής που σου δίνουν οι διακοπές. Μου φαίνεται θλιβερό το γεγονός ότι έχουμε αποδεχτεί χωρίς διαμαρτυρίες αυτή την πραγματικότητα, δηλαδή να περιμένουμε ολόκληρο τον χρόνο για να σταματήσουμε να εργαζόμαστε και να αρχίσουμε για λίγο να ζούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι. Δεν ασπάζομαι ουδόλως την προτεσταντική αντίληψη ότι πρέπει κάποιος να δουλεύει σώνει και ντε. Δεν συμφωνώ με την ιδέα των διακοπών, γιατί δεν συμφωνώ με την ιδέα της εργασίας.

Καταστροφείς της φύσης

Με πλημμυρίζει απόγνωση η συνειδητοποίηση ότι δουλεύουμε σαν σκλάβοι 11 μήνες και μας πετάνε ένα κοκαλάκι ελεύθερου χρόνου για να μην ξεσηκωθούμε σαν τον Σπάρτακο. Και αντί να αρπάξουμε αυτή την ευκαιρία για να κάνουμε κάτι διαφορετικό, να ξεκουραστούμε έστω, τη σπαταλάμε γυρίζοντας από νησί σε ερημονήσι, κουβαλώντας μαζί μας βουνά από αποσκευές και προκαταλήψεις για να καταστρέψουμε ό,τι βρεθεί στον δρόμο μας και για να αφήσουμε τα σκουπίδια μας στις ωραιότερες ακτές να εκτίθενται στα στοιχεία της φύσης ως το τέλος του κόσμου. Με λίγα λόγια, έπειτα από έναν χρόνο σκληρής εργασίας που καταστρέφει τη φύση, πηγαίνουμε οι ίδιοι προσωπικά στη φύση για να σιγουρέψουμε την καταστροφή της. Σαν καραβάνια από βαρβάρους ριχνόμαστε σε κοσμικά νησιά και απόμακρες παραλίες, σε μικρά χωριά και θέρετρα επωνύμων, με την ίδια πάντα αγριότητα, αποφασισμένοι να μην αφήσουμε τίποτε όπως το βρήκαμε. Σκουπίδια, περιτυλίγματα, αποτσίγαρα, υπολείμματα τροφών, άδεια μπουκάλια νερού και αντιηλιακών, πλαστικές σακούλες και πάνες μωρών είναι μερικά μόνο από τα ενθύμια που με ελαφρά τη καρδία «ξεχνάμε» πίσω μας.

Βλέπω τους συμπολίτες μου να στριμώχνονται σε καράβια, να περιμένουν μάταια τις καθυστερημένες πτήσεις της Ολυμπιακής, να σκοτώνονται στις εθνικές με τα τρελά φορτηγά και όλα αυτά για να... κάνουν διακοπές. Με την οικοσκευή στο αυτοκίνητο, κουβαλώντας τεράστιες βαλίτσες φορτωμένες ρούχα, καλλυντικά και αντιηλιακά, λες και φεύγουν μετανάστες για τη Γερμανία, εκδράμουν σε κάθε γωνιά αυτής της άτυχης χώρας για να την ασχημύνουν κάθε καλοκαίρι λίγο περισσότερο.

Η παραφροσύνη της υπόθεσης είναι ότι δεν διακόπτουν απολύτως τίποτε. Απλώς μεταφέρουν την καθημερινότητά τους σε εξωτικό περιβάλλον. Καπνίζουν λίγο περισσότερο, διαβάζουν εφημερίδες, βλέπουν τηλεόραση, παίζουν στο Χρηματιστήριο, τηλεφωνούν στους φίλους που βρίσκονται στη διπλανή παραλία. Επάνω από αυτό το θλιβερό κοκτέιλ βάζουν ως εξωτική ομπρελίτσα τη σκέψη ότι μαζί με όλα αυτά κάνουν και βουτιές και μεθάνε από τη φρενίτιδα των διακοπών. Το γεγονός ότι με κάθε βουτιά μολύνουν με πετρελαιοκηλίδες υψηλού δείκτη προστασίας τα γαλανά νερά τους αφήνει παγερά αδιάφορους.

Η ελαφρότητα των αστών

 Οι πιο προνομιούχοι οικονομικά είναι αυτοί που κάνουν το μεγαλύτερο κακό και βασικά την περισσότερη φασαρία με τα σκάφη και τα τζετ σκι ­ αυτή την πληγή του τελευταίου καιρού ­ τα οποία εκτός από θορυβώδη είναι και λίαν επικίνδυνα.

Ανίκανοι να αποχωριστούν τα λάβαρα του κοινωνικού status κυκλοφορούν με τα κινητά στο χέρι, ξαπλώνουν επάνω σε πλαστικά φλούο στρώματα και πίνουν μπίρες και φραπέδες, νεοβάρβαροι και νεοσκαφάτοι, θλιβεροί αστοί χωρίς κανέναν σεβασμό για τίποτε και κανέναν γύρω τους. Με τα τζιπ τους μολύνουν με τη μυρωδιά καταλύτη ακόμη και τις πιο δυσπρόσιτες παραλίες, μόνο και μόνο για να κατέβουν από αυτά τα μηχανικά τέρατα ποζάτοι και καταϊδρωμένοι με την ψευδαίσθηση ότι οι γύρω τους ζηλεύουν, όταν το μόνο που συμβαίνει είναι ότι οι γύρω τους τους απεχθάνονται.

Βασική φιλοσοφία της συμπεριφοράς τους είναι το νεοελληνικό υπαρξιακό ερώτημα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Το γεγονός ότι κανένας δεν θέλει να αποκτήσει αυτή την άχρηστη πληροφορία τους φαίνεται αδιανόητο. Αφού δείξουν σε όλους «ποιοι είναι αυτοί» αρχίζουν και παίζουν ρακέτες επάνω στα αβγά της καρέτα-καρέτα, πίνουν, καπνίζουν και εκτίθενται στις υπεριώδεις ακτινοβολίες για να καταλήξουν στο τέλος να τρώνε κατεψυγμένα του Ατλαντικού σε νησιώτικα ταβερνάκια.

 Οι χειρότεροι από όλους είναι αυτοί που ανακαλύπτουν και αποκαλύπτουν στους υπολοίπους τις μυστικές γωνιές. Σε αυτούς οφείλεται το γεγονός ότι αυτό το καλοκαίρι υποφέρουν τα Κύθηρα. Βέβαια λίγο πριν από το τέλος του κόσμου ένα ταξίδι στα Κύθηρα σχεδόν επιβάλλεται, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό ήταν στο σκεπτικό όσων εξέδραμαν εφέτος στο όμορφο αυτό νησί.

Εφιαλτικές νύχτες

Μου φαίνεται αδιανόητη η ιδέα να μείνω έστω και ένα βράδυ σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο, σε ένα από αυτά τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης για νευρωσικούς αστούς. Ακόμη πιο εξωφρενικό ακούγεται να πάω σε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο, σε ένα από αυτά τα κυκλαδίτικα κελιά της αρπαχτής, όπου αλλάζουν τα σεντόνια όταν πας και τα αλλάζουν ξανά όταν φεύγεις, έστω και αν μείνεις 15 ημέρες.

Το πιο εφιαλτικό από όλα είναι να βρεθώ σε ένα από τα κοσμικά θέρετρα, σε μια από αυτές τις πύλες της υπαρξιακής κολάσεως, παρέα με τις μάζες, τους διασήμους, τους κουρασμένους και τους αλαζόνες που νομίζουν ότι η πεμπτουσία του σικ είναι να απλώνεις την επώνυμη πετσέτα σου δίπλα σε επώνυμους κομμωτές.

Αφήνω τελευταία την ψυχολογική ρύπανση του νυφοπάζαρου της παραλίας, όπου αγόρια με φουσκωμένους μυς και ημίγυμνα κορίτσια περιφέρουν τα καλογυμνασμένα κορμιά τους σε ένα ανελέητο πέρα-δώθε που θυμίζει τις παλιές εποχές, όταν η Ναύπακτος ονομαζόταν Μικρό Αλγέρι εξαιτίας του φημισμένου της σκλαβοπάζαρου.

Κυρίως δεν αντέχω την επιστροφή από τις διακοπές και το στρες και τη μελαγχολία και την κατάθλιψη που σε πιάνουν όταν επιστρέφεις στην καθημερινότητα και ανακαλύπτεις ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει και κυρίως εσύ.

Κάθε καλοκαίρι επιβεβαιώνεται μέσα μου η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τους τουρίστες και ότι τις διακοπές είναι καλύτερες να τις θυμάσαι παρά να τις ζεις.

Δημήτρης   Γαλάνης

Εφημερίδα   το  Βήμα