Και η φρίκη συνηθίζεται

Της  Τασούλας  Καραϊσκάκη

 Φρικώδη εγκλήµατα, ναι µεν παλιά όσο ο κόσµος, όµως αλλεπάλληλα, πυκνά, τείνουν να τροποποιήσουν τις κοινωνικές συντεταγμένες, να διαβρώσουν την εκσυγχρονισμένη ψυχή. Ενσκήπτουν με τέτοια συχνότητα που απειλούν να αναδιατάξουν την εύθραυστη ακριβή κανονικότητα. Γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες, βιασμοί, παιδοβιασμοί, μαστροπεία ανηλίκων, ενδοοικογενειακή βία, σχολικοί εκφοβισμοί, εκδικητική πορνογραφία, έχοντας εγκατασταθεί στην κορυφή της ειδησεογραφίας, κάπως παραμορφώνουν τη γωνία θέασης του κόσμου, διαστρέφουν τα μέτρα των κρίσεων, τις αναλογίες και την ουσία των ηθών.

Όχι μόνο απορροφούν τα αποθέματα της προσοχής μας, τις υπερχειλίζουσες ανησυχίες μας. Όχι μόνο θαμπώνουν το περίγραμμα και το περιεχόμενο των βασάνων μας – η συνεχής φρίκη μάς κρατάει στην επιφάνεια των δικών μας πόνων. Αλλά και μας εθίζουν στο κακό, σχεδόν αναμένουμε την επόμενη παταγώδη πτώση στον βόρβορο, που θα καταβροχθίσει, όπως η κάμπια το φύλλο, κι άλλες αξίες και βεβαιότητες χωρίς να γεννήσει νέες, θα κατακερματίσει περαιτέρω τους όρους κοινωνικής συμβίωσης παράγοντας ένα θολό ρευστό. Μαζί με μιαν αίσθηση ματαιότητας· «τίποτα πια δεν μαζεύεται, η μπάλα έχει χαθεί».

Όπως και το μέτρο στην αναπαραγωγή των αχρειοτήτων· την αποκάλυψη του εγκλήματος ακολουθεί η σκανδαλοθηρική ακατάσχετη περιγραφή όλων των πτυχών της διαστροφής, της βαναυσότητας, της εκπόρνευσης, της αιμοτοχυσίας. Ένα συνεχές απεχθές υπερθέαμα που απομυζά τον ελεύθερο χρόνο των συστηματικών θεατών, εξαφανίζει την εσωτερική τους ζωή. Εκείνον τον ιδιωτικό νοητικό χώρο όπου επαναδιευθετούμε τις σκέψεις μας, ψηλαφούμε τον κόσμο κάτω από την πλασματική του επιφάνεια. Για πολλούς, δεν υφίσταται πλέον τέτοιος μύχιος χώρος. Μόνο «θάλαμοι αντήχησης» στα κοινωνικά δίκτυα, τα ψηφιακά καφενεία των ομοϊδεατών, όπου αναδιαμορφώνονται συνεχώς οι κοινωνικές σχέσεις.

Μέσα στον ωκεανό του Διαδικτύου ενίοτε τα εγκόσμια χάνουν την αντικειμενικότητά τους, οι ειδήσεις γίνονται εμπόρευμα με άμεσο εξαργυρώσιμο κέρδος την αυτοπροβολή. Όμως το ψηφιακό ποτάμι μεταφέρει όχι μόνο αμφισβητούμενες ιστορίες, μισές αλήθειες, ανεξέλεγκτα πάθη και μίση, δυσπιστία προς τους θεσμούς, αλλά και εργαλεία για την ανάκτηση της ικανότητας της κοινωνίας να αναχαιτίζει μερικώς το κακό. Είναι κρίσιμο να φανερωθεί και έστω για λίγο να κυριαρχήσει η δύναμη όσων παραμένουν στη θέση τους ενάντια στο ορμητικό ρεύμα που παρασύρει στον αδιευκρίνιστο παρακμιακό χυλό. Ώστε η μάχη να συνεχιστεί.

Εφημερίδα  Καθημερινή

21.10.2022