Ψώνιο, ε, ψώνιο

Της  Μαρίας   Μπουτζέτη

Στο μεγάλο διάδρομο του σούπερ μάρκετ κοντοστάθηκε, προς στιγμήν, για να διαβάσει στην κορυφή την αναγραφόμενη κατηγορία προϊόντων. Προχώρησε έπειτα κατά μήκος του διαδρόμου υπό τον ρυθμό μιας ελπιδοφόρας μουσικής που τον «εμψύχωνε» να προβεί γεμάτος αυτοπεποίθηση σε επιλογές.

Στα μακρόστενα ράφια, δεκάδες ονομασίες συγγενικών προϊόντων στέκονταν υπομονετικά ενώπιόν του, αραδιασμένες, σε μία ανταγωνιστική συνύπαρξη σχημάτων, χρωμάτων, λογοτύπων. Κοστίζει, βλέπεις, ακριβά το μάτι του καταναλωτή.

Πλησίασε με το καρότσι στο ράφι και διαπερνώντας γρήγορα με το βλέμμα του όλες τις συσκευασίες, «στάθηκε» σε κάποιες επώνυμες, ήδη αρκετά οικείες, και τις περιεργάστηκε σύντομα. «100% φυσικό, αγνό, θρεπτικό, τονωτικό, αναζωογονητικό». Πλήθος επιθέτων που επιστρατεύονται στο πονηρό αυτό παιχνίδι της πειθούς. Παρά την αρχική του αναποφασιστικότητα, τράβηξε τελικά τη συσκευασία που του φάνηκε ότι υποσχόταν τα περισσότερα οφέλη. Και ευτυχής πλέον για την ανακάλυψή του και όσα εκείνη άμεσα θα του προσέφερε, έσπρωξε παραπέρα το καρότσι με μεγαλύτερη ταχύτητα και φρέσκο, πια, αέρα σιγουριάς. Λίγα μέτρα παρακάτω, το ίδιο. Και πάλι το ίδιο. Δίχως άλλο, ήταν επίτευγμα που μπορούσε να προσφέρει τόσα στον εαυτό του. Τόσα κι άλλα τόσα. Όσα θα χωρούσε το καρότσι. Και το καρότσι γέμιζε. Και η αυτοπεποίθησή του φούσκωνε. Και έτρεχε, έτρεχε στους διαδρόμους, στη μέθη αυτή της «ωφέλιμης» κατανάλωσης.

Τώρα, οι διάδρομοι του σούπερ μάρκετ του φάνταζαν άδειες λεωφόροι, αυτοκινητόδρομοι υψηλών ταχυτήτων σχεδιασμένοι για την «προέλασή» του. Θα γέμιζε με προϊόντα το καρότσι του, μα ποιο καρότσι… τη Ferrari του… θα φούλαρε με βενζίνη τη Ferrari του... Με τελική ταχύτητα άνω των 300 χλμ. την ώρα και ισχυρό κινητήρα, θα έκοβε πρώτος το νήμα του τερματισμού. Αυτό ήθελε. Αυτό τον ένοιαζε. Να είναι πρώτος.

Να, λοιπόν, που -επιτέλους- το είχε επιτύχει και οι αντίπαλοί του, μικρές κουκκίδες στο βάθος, σχεδόν αόρατοι πια… Πήγαινε, πήγαινε, όργωνε τους διαδρόμους με ταχύτητα, ώσπου στον τελευταίο κρίσιμο γύρο του ιδιότυπου αυτού προσωπικού Grand Prix, στη θέα ενός απρόσμενου εμποδίου και επιχειρώντας μάταια να φρενάρει, πιέζοντας το πόδι του στο κενό, έχασε τον έλεγχο του οχήματός του. Και η σύγκρουση με τον εαυτό του, αναπόφευκτη πια και σφοδρότερη από την πραγματική, κλάσματα του δευτερολέπτου μακριά.

Βλέποντας λίγα μέτρα πιο πέρα το καρότσι του να έχει ανατραπεί και πλάι του τα ψώνια του σκορπισμένα, ένιωσε το ταπεινωτικό ξεγύμνωμα του υπερρεαλιστικού ονείρου του, που τόσο ζωντανά είχε πλάσει και που τόσο πολύ έμοιαζε τελικά με το ξεφούσκωμα της ρόδας του ποδηλάτου του. Ανασηκώθηκε ντροπιασμένος και, θέλοντας να αποφύγει τα καρφωμένα επάνω του βλέμματα, κατευθύνθηκε σκυφτός προς την έξοδο του καταστήματος. «Ψώνιο, ε, ψώνιο», του φάνηκε πως άκουσε μια φωνή. «Ψώνιο, ε, ψώνιο» μονολόγησε απευθυνόμενος σαν αντίλαλος στον εαυτό του. Στον μόνο πραγματικό αντίπαλό του.

Η Μαρία Μπουτζέτη είναι Υποψήφια Διδάκτωρ στην Πολιτική Επικοινωνία και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών

                                                                                                                               Protagon.gr