Η Παιδεία βουλιάζει από την αδιαφορία όλων μας

Πριν   από  έξι   περίπου   χρόνια  ( Σάββατο   01   Ιουλίου   2006 ) ένας  εκπαιδευτικός   έγραφε  ...   

Kραυγή  αγωνίας ενός καθηγητή που υπηρέτησε 30 χρόνια και αποχωρεί   «με μια αδιόρατη αίσθηση λιποταξίας»

Την κραυγή αγωνίας ενός εκπαιδευτικού, που δηλώνει ότι αποχωρεί απογοητευμένος ύστερα από 30 χρόνια προσπάθειας στην εκπαίδευση, παρουσιάζουν «TA NEA». H εξιστόρηση της εμπειρίας του Θουκυδίδη Παπαγεωργίου, που υπηρετεί και σήμερα ως καθηγητής φιλόλογος στο 7ο Λύκειο Ιωαννίνων, δεν έχει ενδιαφέρον ως μία καταγραφή της πίκρας ενός ανθρώπου της εκπαίδευσης. Αλλά ως μια ακτινογραφία της νοσηρής κατάστασης που επικρατεί στα ελληνικά σχολεία τα οποία λόγω της αδιαφορίας όλων μας, της πολιτείας, των καθηγητών, των γονέων και των μαθητών, έχουν μετατραπεί από φορείς γνώσης και διαμόρφωσης ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων σε υπηρέτες των φροντιστηρίων και δημόσιες υπηρεσίες έκδοσης απολυτηρίων. Στην πραγματικότητα ο κ. Παπαγεωργίου εκφράζει την αγωνία χιλιάδων λειτουργών της παιδείας που βλέπουν την κατάσταση να επιδεινώνεται από χρόνο σε χρόνο αλλά νιώθουν ανήμποροι να κάνουν το παραμικρό για να βελτιώσουν τα πράγματα. Στην επιστολή του απαριθμεί τις 10 + 1 «γκρίζες ζώνες» που εντόπισε στην εκπαίδευση, από την οποία φεύγει κι ας τον «βασανίζει μια αδιόρατη αίσθηση λιποταξίας».

 Κάθε εργαζόμενος, ιδίως ο μισθωτός, υπάλληλος ή εργάτης, όταν έρχεται η ώρα ύστερα από 30-35 χρόνια δουλείας να συνταξιοδοτηθεί, νιώθει διάφορα συναισθήματα, ανάλογα με τη σχέση που είχε με το επάγγελμά του. Αν αντιμετώπισε τη δουλειά του σαν «δουλεία», σαν κάτεργο, φυσικά νιώθει λύτρωση... Πολλοί πρέπει να νιώθουν αμηχανία μπροστά στον απέραντο ελεύθερο χρόνο που θα έχουν στη διάθεσή τους, κάποιοι άλλοι μια γλυκιά προσμονή, άλλοι ανυπομονησία, άλλοι στεναχώρια... Καθένας με τα δικά του. Εγώ νιώθω μια μεγάλη πίκρα φαρμάκι... Τον Οκτώβριο συμπληρώνω 30 χρόνια υπηρεσίας και για να μην πιω άλλο ένα ποτήρι, πήρα την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου: να φύγω από το σχολείο πριν την ώρα μου. Τη δουλεία μου την αγάπησα, αγαπώ τα παιδιά... κι αυτά θα μου λείψουν.

Εδώ και καιρό προσπαθώ να προσδιορίσω με ακρίβεια τι πήγε τόσο στραβά και χάλασε τη δουλεία μου, τι έφταιξε και εγώ βρέθηκα μπροστά σ' αυτό το δίλημμα που τόσο με βασανίζει. Τελικά εντόπισα έντεκα (10+1) «γκρίζες ζώνες», χωρίς βέβαια να υπάρχουν στεγανά ανάμεσά τους. H σήψη μεταδίδεται εύκολα... Και η σειρά που θα τις παραθέσω δεν είναι κατ' ανάγκη και αξιολογική, ας με πίκραναν κάποιες περισσότερο.

1. H  ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑ

H δεύτερη βάρδια της εκπαίδευσης είναι πρώτη και καλύτερη!

Για να προσδιορίσει κάποιος τους λόγους που γέννησαν αυτό το «παράσιτο» και το άνδρωσαν σε σημείο που να έχει απομυζήσει κάθε ικμάδα από το δέντρο στο οποίο έχει αναρριχηθεί, δηλαδή το Δημόσιο Σχολείο, πρέπει να ανατρέξει σε προηγούμενες δεκαετίες, στις προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας τότε, την υποτίμηση δηλαδή των χειρωνακτικών επαγγελμάτων και στην προσπάθεια διάκρισης και κοινωνικής ανέλιξης μέσω ενός πτυχίου. Αργότερα, όσο η επαγγελματική αποκατάσταση γινόταν και πιο δύσκολη, φούντωσε και πάλι. Σήμερα βέβαια που καθένας εκτιμάται όχι σύμφωνα μ' αυτό που είναι αλλά με αυτά που έχει, το φροντιστήριο ικανοποιεί την ψευδαίσθηση των γονέων ότι πληρώνοντας, πολλές φορές απίστευτα ποσά, εκπληρώνουν το καθήκον τους απέναντι στο παιδί και ότι του παρέχουν εφόδια, παίρνοντας κάποιο πτυχίο, για να γίνει ανταγωνιστικό στην «αγορά εργασίας».

Αυτή η κατάσταση είναι λυπηρή, αλλά η μεγάλη μου πίκρα είναι από τον ολέθριο ρόλο του φροντιστηρίου στην κατάντια του Δημόσιου Σχολείου. Από τη στιγμή που στο σημερινό Λύκειο δεν έχουμε μαθητές παρά μόνο υποψηφίους για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και η ευθύνη της προετοιμασίας πέφτει εξ ολοκλήρου στο φροντιστήριο, το Λύκειο κατάντησε δημόσια υπηρεσία έκδοσης τίτλων σπουδών, χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο.

Με την ευκαιρία τούτης της γραφής τούς στέλνω ένα «μαύρο χαμπέρι»: όταν το δέντρο στεγνώσει, λίγες είναι και οι μέρες του κισσού... παράσιτο είναι, από το δέντρο τρέφεται... Φυσιολογικά τα πρώτα μηνύματα πρέπει να τα έχουνε λάβει...

Ο Οιδίποδας Τύραννος του Σοφοκλή και ο Επιτάφιος του Περικλή είναι συγκλονιστικά έργα! Όταν τα διδάσκαμε έχοντας δεδομένο το ενδιαφέρον των μαθητών που ήταν συν-κινημένα από την υπόθεση των έργων, δίναμε παράσταση... Όταν όμως άρχισαν να τα διδάσκονται στο φροντιστήριο ένα μήνα γρηγορότερα, το δικό μας το μάθημα κατάντησε «φαγητό ξαναζεσταμένο». Όποιος έζησε αυτή την παρέμβαση, μπορεί να νιώσει πόσο μεγάλη ήταν η απογοήτευσή μας. Από εκεί και πέρα άρχισε ο ξεπεσμός.

Για τα παιδάκια της A' Δημοτικού ένας είναι ο υπέρτατος νόμος: «Μας το είπε η κυρία...». Αυτό ασφαλώς πρέπει να ισχύει σε όλη ανεξαίρετα την εκπαίδευση. Βασική αρχή της είναι η εμπιστοσύνη στον δάσκαλο. Τώρα πολλοί τα λένε, λίγοι τα ακούνε...

2. H  ΜΑΘΗΤΙΩΣΑ  ΝΕΟΛΑΙΑ  ΜΑΣ

«Καλά  παιδιά  μα κακομαθημένα!»

To 7o Λύκειο Ιωαννίνων στο οποίο υπηρετώ ήταν μέχρι πρόσφατα Κλασικό Λύκειο. Για πολλούς λόγους εθεωρείτο ένα πολύ καλό σχολείο, παρά τις αδυναμίες που υπήρχαν, όπως σε όλα τα σχολεία. Είχαμε λόγο ύπαρξης, νιώσαμε δάσκαλοι, μερικές δε χρονιές με κάποια τμήματα η συνεργασία έφτασε σε ιδανικά επίπεδα. Βίωσα το αληθινό σχολείο...

Τι συνέβη όμως τα τελευταία χρόνια και τα παιδιά άλλαξαν τόσο πολύ; Εξακολουθούν βέβαια να είναι καλά παιδιά, δεν υπάρχει κακό παιδί, αλλά οι διαπιστώσεις μου πάνω στο «νέο ύφος» μου προκαλούν όχι μόνο πίκρα, αλλά ανησυχία και οίκτο!

Γιατί μισούν τόσο τη γνώση; Όχι μόνο τους παρακειμένους και τα απαρέμφατα αλλά και την ιστορία...

Γιατί αδυνατούν να προγραμματίσουν στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις τους, να βάλουν μια τάξη στη ζωή τους;

Γιατί δεν μπορούν να θέσουν στόχους;

Γιατί δεν έχουν, ούτε πιστεύουν σε αρχές και αξίες;

Γιατί αδυνατούν να διακρίνουν το καλό από το κακό;

Γιατί δεν ντρέπονται, δεν κοκκινίζουν;

Γιατί δεν έχουν «λόγο»;

Γιατί δεν διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία;

Γιατί αυτή η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο;

Πολλές φορές σου δίνουν την εντύπωση πως δεν επικοινωνούν με την πραγματικότητα, δεν βλέπουν το προφανές, αλλά αντιλαμβάνονται μια «εικονική πραγματικότητα» όπως ίσως την προσλαμβάνουν από τις τρεις αγαπημένες τους οθόνες - της τηλεόρασης, του υπολογιστή και του κινητού τηλεφώνου... Αυτό με ανησυχεί... Νομίζω πως μια έρευνα πάνω σ' αυτό το θέμα είναι πολύ πιο σημαντική από την «ψαλίδα» ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη N.Δ....

Πρόσεξα όμως ένα πράγμα που το εκτίμησα ιδιαίτερα. Ενώ νιώθουν «φρίκη» όταν τους μιλάς για το σχετικό σου μάθημα, όταν τους ανοίγεις κουβέντα για οποιοδήποτε άλλο θέμα σε ακούνε με πολύ μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον. Ίσως τους λείπει...

Το πιστεύω ακράδαντα πως είναι καλά παιδιά, μπερδεμένα είναι, τη βοήθειά μας θέλουν. Όπως και αρκετοί συνάδελφοί μου, ξέρω τι φταίει... Ποιος μας ρωτάει;

Σαφώς και εξακολουθούν να υπάρχουν παιδιά του «παλιού καιρού», μόνο που είναι πολύ λίγα.

3. ΟΙ   ΓΟΝΕΙΣ  KAI   ΟΙ   ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ

«Στο   συρμό  δεν  αντιστέκεται  κανένας»

Δυστυχώς οι σημερινοί γονείς δεν καλλιεργούν τον σεβασμό του παιδιού προς το σχολείο, ούτε τον θεσμό, ούτε τον καθηγητή, ούτε τη μόρφωση. Το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι κάποιο πτυχίο. Συνεπώς περιορίζεται το ενδιαφέρον τους μόνο στα μαθήματα που εξετάζονται σε πανελλήνια κλίμακα. (Οι μαθητές της Γ' Λυκείου τα βιβλία τους τα έχουν πάντα κάτω από το θρανίο, δεν τα κουβαλούν στο σπίτι, δεν τα ανοίγουν ποτέ...)

Την ευθύνη της προετοιμασίας του παιδιού την έχει ασφαλώς ο φροντιστής. Όσο πιο πολλά τον πληρώνει, τόσο πιο άξιο τον θεωρεί. Δεν μπορεί να διανοηθεί πως κι εμείς είμαστε σε θέση «τζάμπα» να καλύψουμε τον μαθητή. Αν όμως μας ζητήσει για ιδιαίτερο μάθημα, θα μας ευγνωμονεί κι ας του «πάρουμε το κεφάλι»...

Γενικώς η «πρωινή βάρδια» της εκπαίδευσης, το Δημόσιο Σχολείο, είναι πολύ ενοχλητική. «Χασομεράει» το παιδί τους από τον «ιερό σκοπό». Οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στο Σχολείο για «το χαρτί» και τα παιδιά έρχονται στο σχολείο για... την πενταήμερη.

Παλιότερα οι γονείς έρχονταν συχνά στο Σχολείο, μας υπολόγιζαν, πολλές φορές μάλιστα με τη συνεργασία τους αντιμετώπισα σοβαρά προβλήματα των παιδιών τους. Τώρα έρχονται στο Σχολείο μια φορά για τους βαθμούς του πρώτου τετραμήνου.

Είμαι πολύ πικραμένος από τους γονείς! Τους επιρρίπτω πολύ μεγάλη ευθύνη για την κατάντια του σημερινού Σχολείου. Το ανησυχητικό είναι ότι δεν υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, ούτε από κάποιες «κατηγορίες» γονέων που λογικά θα έπρεπε να σκέφτονται διαφορετικά. Έπρεπε να ξέρουν πως το πτυχίο δεν εξασφαλίζει κατ' ανάγκη και μόρφωση. Και από πτυχιούχους καλά πάμε, οι μορφωμένοι μας λιγοστεύουν απελπιστικά... Υποτίθεται πως έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα... Τι σόι δημοκρατία μπορεί να είναι αυτή χωρίς μορφωμένους πολίτες;

4. H  ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ  ΓΙΑΤΡΩΝ - ΓΟΝΕΩΝ - ΜΑΘΗΤΩΝ  KAI  ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ...

«Αλήθεια, ποιον  κοροϊδεύουμε;»

Στο θέμα της φοίτησης των μαθητών της Γ' Λυκείου μαθαίνουμε τα παιδιά να παραβιάζουν κανόνες, να παρανομούν και να «κουκουλώνουν» την παρανομία τους με ένα χαρτί. Δηλαδή, η σχετική νομοθεσία προβλέπει 50 αδικαιολόγητες απουσίες και 65 δικαιολογημένες. Κατ' εξαίρεση, αν ο μαθητής έχει μέσο όρο 15 στους βαθμούς του A' τετραμήνου, μπορεί να... «αρρωστήσει» μέχρι τις 150. Δυστυχώς όλα τα παιδιά της Γ' Λυκείου μετά τον Μάρτη «αρρωσταίνουν βαριά». (Στα φροντιστήρια βέβαια πηγαίνουν ανελλιπώς και τα «ιδιαίτερα» εντατικοποιούνται). Είναι λογικό ο μαθητής - υποψήφιος να έχει ανάγκη κάποιο χρόνο για επαναλήψεις και για συστηματοποίηση της γνώσης. Τα επακόλουθα όμως είναι απαράδεκτα: Μέσα στην τάξη θα υπάρχουν 5-6 μαθητές που οι «κοπάνες» του χειμώνα τούς εξαναγκάζουν σε συστηματική παρουσία και κατά κανόνα είναι οι πλέον αδιάφοροι. Όσοι καθηγητές διδάσκουν στην Γ' Λυκείου και δεν πρόλαβαν να τα «συμμαζέψουν» μέχρι τον Φλεβάρη (όχι ασφαλώς να διδάξουν) τα δύο τρία τελευταία κεφάλαια του μαθήματός τους θα τα παρουσιάσουν ουσιαστικά σε άδεια τάξη... Αυτή και αν δεν είναι κατάντια...

Αλλά το έγκλημα είναι από 'δώ και κάτω! Οι γιατροί υπογράφουν πλαστές βεβαιώσεις, πως τάχα το παιδί είναι «του θανατά», οι γονείς τις φέρνουν στο Σχολείο, άλλοι με κάποια συστολή και κάποιες ενοχές, οι περισσότεροι με θράσος, και εμείς τις δεχόμαστε και τις καταχωρούμε με προσοχή και ας ξέρουμε πως είναι ψεύτικες, αφού το παιδί το βλέπουμε πως είναι γερό και καλά. Δεν κρύβεται, δεν νιώθει να κάνει κάτι κακό... Να πώς μαθαίνουμε το παιδί να παρανομεί και να βρίσκει «άλλοθι»... Να τι πολίτες ετοιμάζουμε να παραδώσουμε στην αυριανή κοινωνία!

Και η αντιμετώπιση αυτής της αθλιότητας είναι τόσο απλή: στην Γ' Λυκείου ο μαθητής μπορεί να κάνει 150 αδικαιολόγητες απουσίες.

Αλήθεια, δεν ρώτησα ποτέ μέχρι τώρα, οι γιατροί παίρνουν χρήματα για αυτές τις βεβαιώσεις της ντροπής;

5. Ο   ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΜΕΝΟΣ    ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ!

«Υπηρέτης δύο αφεντάδων μπορείς να είσαι μόνο όταν ο ένας αφέντης είναι... χαζούλης»

Τα πρώτα χρόνια που διορίστηκα στον Νομό Αιτωλοακαρνανίας, στην Αμφιλοχία, βίωσα σημαντικές κινητοποιήσεις του κλάδου με αξιόλογα επιτεύγματα, οικονομικά και θεσμικά. Οι συνελεύσεις ήταν πολυπληθείς, οι απεργίες ήταν μαζικές. Πίστεψα στον συνδικαλισμό, ενθουσιάστηκα. Όταν όμως τα ψηφοδέλτια έγιναν «έγχρωμα» κλονίστηκα, γιατί πίστευα και πιστεύω ακράδαντα πως σε όλες τις εκπροσωπήσεις κοινωνικών ομάδων υπάρχουν και ικανοί και μωροφιλόδοξοι και καιροσκόποι και βλάκες και η κομματική τους προέλευση ούτε εξασφαλίζει κάτι από τα παραπάνω ούτε αποκλείει... H ευθύνη βαραίνει μόνο τους ψηφοφόρους... (Αυτή τη γελοιότητα θα τη ζήσουμε πολύ καλά μέχρι τις δημοτικές εκλογές! Ο ένας παίρνει το χρίσμα από..., ο άλλος προέρχεται από..., ο άλλος στηρίζεται από...).

Πέρα από αυτά, αφού ο εργοδότης μας είναι το Δημόσιο, που εκπροσωπείται κάθε φορά από το κυβερνών κόμμα, η μεν κυβερνητική παράταξη σαμποτάρει κάθε κινητοποίηση του κλάδου, ενώ οι αντιπολιτευόμενες «κόπτονται για τα δίκαια του κλάδου...» και δυστυχώς τα πρωτοπαλίκαρα των παρατάξεων χωρίς συστολή, χωρίς ντροπή υποτιμώντας τη νοημοσύνη και τη μνήμη μας, τη μια τετραετία λένε αυτά και την άλλη τα αντίθετα... Ποιος να σκεφτόταν τότε να τους μαγνητοφωνήσει; Οι ίδιοι και οι ίδιοι, «τα καμένα χαρτιά» όπως τους αποκαλούσαμε.

Μετά βέβαια τις κινητοποιήσεις του 1990 αποδείχθηκε ξεκάθαρα ο διαλυτικός τους ρόλος. Στο συνδικαλιστικό κίνημα μπήκε ταφόπλακα! Από τότε οι ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ κατάντησαν «πολιτιστικοί σύλλογοι» για να εισπράττουν τη συνδρομή μας και να διοργανώνουν τον αποκριάτικο χορό... Δεν υπάρχει καμία περίπτωση ο κλάδος μας να ξανασηκώσει κεφάλι. Είναι «ο χαζούλης αφέντης» που δεν θέλει να συνειδητοποιήσει τη συμπαιγνία συνδικαλιστών και κομμάτων...

6. H   IEPAPXIA  ΤΟΥ  ΚΛΑΔΟΥ

«Το χρίσμα» μπογιά είναι, ξεβάφει σύντομα...

Υποτίθεται ότι ο χώρος της Παιδείας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος, χρειάζεται μεγάλες αποφάσεις, λεπτούς χειρισμούς, άγρυπνο νου και ασφαλώς αυτοί που θα καταλαμβάνουν τα διάφορα αξιώματα πρέπει να είναι οι φωτισμένοι δάσκαλοι, οι χαρισματικοί!

Εδώ και χρόνια όμως όλοι ανεξαιρέτως οι διευθυντάδες, παραδιευθυντάδες, προϊστάμενοι κ.λπ. είναι τα πρωτοπαλίκαρα της παράταξης που κατέλαβε την εξουσία, που τα αμείβει για τις πολύτιμες υπηρεσίες που της πρόσφεραν. Υπηρεσίες στο κόμμα ασφαλώς, όχι στον κλάδο. Τον κλάδο τον χρησιμοποίησαν για να αναρριχηθούν μέχρι και το αξίωμα του βουλευτή!

Υπάρχουν αξιόλογοι συνάδελφοι χαρισματικοί, με αγάπη για το παιδί, με «έργο» και με «λόγο». Ποιος τους δίνει σημασία; Αν δεν «ανήκεις», λεγεωνάριος θα μείνεις... Οι εκατόνταρχοι και χιλίαρχοι είναι πάντοτε «βαμμένοι»... Αυτοί που πήραν το χρίσμα και έγιναν «ηγέτες μας», δυστυχώς δεν είναι πάντα ικανοί, σίγουρα δεν είναι οι καλύτεροι. Πώς αυτοί θα μπορέσουν να εμπνεύσουν τον σεβασμό;

7. H    KATANTIA   ΤΟΥ   ΚΛΑΔΟΥ...

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»

Οι εκπαιδευτικοί ήταν πάντα το επίκεντρο συζητήσεων, σχολίων κατά κανόνα αρνητικών (αυτό που οι μαθητές λένε «θάψιμο») για ευνόητους λόγους. Σήμερα όμως δέχονται πάρα πολύ έντονες επικρίσεις και δυστυχώς δεν είναι αβάσιμες. Μπορεί στην ουσία εμείς να είμαστε τα εξιλαστήρια θύματα, δώσαμε όμως στους επικριτές μας πάρα πολλά «στοιχεία». «Βαλλόμενοι πανταχόθεν» δεν αντισταθήκαμε, ενδώσαμε, συμβιβαστήκαμε...

Στην οικονομική εξαθλίωση αρκετοί ψιλοβολευτήκαμε με τα «ιδιαίτερα». Όταν κάτω από το νεραντζάκι που με κερνούσαν έβαζαν και το «πεντοχίλιαρο», ένιωθα βαθύτατο οίκτο για τον εαυτό μου. Ένιωθα «να εκδίδομαι επί χρήμασι» - οι περισσότεροι δεν έχουν αναστολές, ούτε το κρύβουν πια...

Για τη στάση μας μέσα στην τάξη υπάρχει και η απάντηση «κάνουν πως μας πληρώνουν κι εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε», αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Αν βρούμε πρόσφορο έδαφος, προσπαθούμε. Το να συνεχίσεις όμως να αγωνίζεσαι κάτω από τις συνθήκες που προανέφερα, χρειάζεται πολύ μεγάλη ψυχική δύναμη. Δεν την έχουμε όλοι.

Στην αξιολόγηση είμαστε στην πλειονότητά μας αρνητικοί. Βολευτήκαμε με το χάος...

Στη συμπαιγνία συνδικαλιστών και κομμάτων αντιδράσαμε θετικά: Ψηφίσαμε το «κόμμα» μας και χαρήκαμε (τρομάρα μας) που αυτό βγήκε πρώτη δύναμη...

Το πώς αντιμετωπίζουμε το θέμα της συμμετοχής μας στις Γενικές Εξετάσεις (επιτηρήσεις, επιτροπές, βαθμολογήσεις κ.λπ.) το παρακάμπτω... Μερικά πράγματα δεν λέγονται, πολύ περισσότερο δεν γράφονται.

Γενικά, ο μόνος λόγος για τον οποίο συνεχίζεις να προσπαθείς είναι η ντροπή για τον εαυτό σου, «ο πατριωτισμός των Ελλήνων».

8.  H   ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ  ΤΟΥ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

«Ένα - ένα - τέσσερα»

Κάθε εργαζόμενος είναι σε θέση να αποτιμήσει το έργο του, αν είναι καλός στην δουλειά του ή όχι. Και ο φούρναρης και ο ξυλουργός και ο γιατρός, όλοι εκτός από εμάς τους καθηγητές, ιδίως του Λυκείου. Μπαίνουμε μέσα στην τάξη και λέμε... όχι διδάσκουμε, απλά «λέμε»... Τι λέμε όμως; Οι φροντιστές δημοσιεύουν και ένα «επέτυχον οι μαθηταί μας», αν αυτό βέβαια αποδεικνύει την ποιότητα του εκπαιδευτικού. Εμείς τι κάνουμε; Τι είμαστε;

Από το 1982 που καταργήθηκε ο θεσμός του επιθεωρητή με τις βαθμολογίες κ.λπ., είμαστε κόσμος παρατημένος, αδέσποτος. Βέβαια και ο θεσμός του παλιού επιθεωρητή ήταν πραγματικός εφιάλτης. Τώρα τι είναι;

Είχα την ανάγκη τόσα χρόνια να χτυπήσει κάποιος «αρμόδιος» την πόρτα της αίθουσάς μου και να δει τι κάνω. Να με καθοδηγήσει, να με συμβουλεύσει και να μου πει και ένα «μπράβο», αν το άξιζα. Όχι να καθήσει στο τέλος της αίθουσας και να καταγράφει κάθε μου λέξη, όπως έκαναν παλιά οι επιθεωρητές. Αυτό δεν αντέχεται, όχι πάλι. Έναν «ειδικό» για να με βοηθήσει ήθελα...

Τώρα όλοι «ίσωμα». Είμαστε ικανοί, είμαστε ανεπαρκείς, είμαστε επικίνδυνοι, όλοι «ίσωμα». Ούτε κίνητρο για διάκριση, ούτε κάποια φροντίδα για επικείμενο έλεγχο.

9.  TA   ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ  KENTPA  ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

«Ένας ήταν ο Παπανούτσος (και μας τελείωσε...)»

Αυτοί που έχουν στα χέρια τους την τύχη της Παιδείας στην Ελλάδα σήμερα, το υπουργείο Παιδείας, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κ.λπ. μου έχουν δώσει την εντύπωση ότι βρίσκονται μέσα σε έναν αποστειρωμένο θάλαμο και δεν έχουν καμία σχέση με την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης. Είναι έξω από την πραγματικότητα. Ούτε φαίνεται να τους περνάει από το μυαλό πως, αυτοί που σήμερα είναι μαθητές, αύριο θα είναι η ελληνική κοινωνία... Κάποιες μικροαλλαγές που κάνουν στο αναλυτικό πρόγραμμα τις βλέπω σαν «μερεμέτια» σε ένα ερείπιο. Στην Παιδεία εδώ και χρόνια δεν χαράσσεται καμία πολιτική. Μόνο ο τρόπος εισαγωγής των υποψηφίων στα AEI και TEI φαίνεται να τους ενδιαφέρει, γι' αυτό τα εξεταζόμενα μαθήματα από 4 τα κάνουν 14, μετά 9, ύστερα 6 και βλέπουμε... Μόνο «πολιτικό κόστος» να μην έχει.

Καμία απολύτως κίνηση για αναβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου, καμιά κίνηση να βγάλουν τον εκπαιδευτικό από τον λήθαργο, καμία κίνηση για μόρφωση.

10. ΤΟ  ΚΟΣΤΟΣ  ΤΩΝ  ΝΕΩΝ  ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΩΝ

«Για ένα πουκάμισο αδειανό!»

Το παιχνίδι είναι για το παιδί, γι' αυτό το λένε παιχνίδι. Τα σημερινά παιδιά δεν παίζουν. Μεγαλώνουν «παρά φύσιν» εγκλωβισμένα στα διαμερίσματα, με αλλοδαπές παραμάνες και σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, μακριά από τη φύση. Οι γονείς γεμάτοι ενοχές που τα «εγκατέλειψαν» γυρίζουν στο σπίτι πάντα με ένα «παιχνίδι», παιζοκουβαδάκια, γλυκό μου πόνι και τέτοια ή βιντεοπαιχνίδια. Αυτά βολεύουν κιόλας, γιατί ησυχάζουν και τα αυτιά τους, καθώς γυρίζουν πτώματα από τη δουλειά.

Μόλις ορθοποδήσουν αρχίζουν να προσφέρουν στο παιδί «ευκαιρίες»: τα μπαλέτα, τις μουσικές, τα χορευτικά, τέτοια πράγματα, οπωσδήποτε δε τις γλώσσες... Μια ώρα αρχύτερα, δυο - δυο τις χρονιές για να... προλάβουν. Όταν το παιδί φτάσει για τις Πανελλήνιες, να μην έχει και το χαρτί στα Αγγλικά του (στο Δημόσιο Σχολείο τους καθηγητές ξένων γλωσσών τους έχουμε να κάθονται...) και όταν μεγαλώσει κι ακόμα λίγο, αρχίζουν τα φροντιστήρια για το σχολείο. Το ρώτησαν το παιδί αν θέλει να κάνει όλα αυτά; Παίζει με όλα αυτά; Όταν δε το παιδί μπει στη διαδικασία της προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες, αντίο παιδική ηλικία, αντίο ελεύθερος χρόνος, αντίο παιχνίδι.

Αξίζει άραγε η θυσία της παιδικότητας στον βωμό ενός στόχου με σχετική αξία; Αποκαθίσταται επαγγελματικά ένας νέος με ένα πτυχίο AEI ή TEI ή μήπως χρειάζονται και ένα - δυο μεταπτυχιακά για να παρατείνουμε τον χρόνο μέχρι να «βολευτεί» κάπου ή να μπει στη λίστα των ανέργων;

Έτσι όπως μεγαλώνει το σημερινό παιδί, όχι μόνο θυσιάζεται η παιδική του ηλικία, αλλά υποσκάπτεται και το μέλλον του, αφού μένει ουσιαστικά αμόρφωτο, χωρίς ισχυρό χαρακτήρα, χωρίς αρχές και αξίες. Να ζεις καθημερινά αυτό το έγκλημα χωρίς να μπορείς να κάνεις το παραμικρό είναι μεγάλος καημός...

11. ΟΙ   ΔΥΣΟΙΩΝΕΣ  ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ...

«Στην Ανώτατη Εκπαίδευση γίνεται χαμός... Ευτυχώς, στη Μέση όλα πάνε καλά...»

Το Ελληνικό Σχολείο αντικατοπτρίζει δυστυχώς την Ελληνική Κοινωνία, η οποία «νοσεί βαθιά». Ακολουθεί πιστά τους ρυθμούς των καιρών, τον συρμό: ζει για να δουλεύει και δουλεύει για να καταναλώνει, αδυνατεί να ιδεί, αδυνατεί να βάλει προτεραιότητες, αδυνατεί να αποφασίσει για τη μοίρα της (υποτίθεται ότι έχουμε δημοκρατία). Γι' αυτό η φθίνουσα πορεία στο Ελληνικό Σχολείο δεν είναι αναστρέψιμη.

Στη μεγάλη αλλαγή που την είπαν «μεταρρύθμιση» στήριξα πολλές ελπίδες για κάτι καλύτερο. Ιδίως εκείνο το σύνθημα: «Να ξαναγίνει το σχολείο «Σχολείο» όπου τα Ελληνοπούλα θα μαθαίνουν γράμματα» με άγγιξε. Τίποτα όμως δεν έγινε. Κάνοντας τα 4 εξεταζόμενα μαθήματα 14, το σχολείο δεν έγινε «Σχολείο», ξεχαρβαλώθηκε εντελώς... Απογοητεύτηκα όσο λίγες φορές στη ζωή μου.

H βαθιά πεποίθησή μου ότι δεν θα υπάρξουν καλύτερες μέρες για την Παιδεία, είναι η ενδέκατη και μεγαλύτερη πίκρα μου... Αυτή δεν την αντέχω, γι' αυτό θα φύγω, κι ας με βασανίζει μια αδιόρατη αίσθηση λιποταξίας.

Εφημερίδα  Τα   Νέα