Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Αγωγή Παιδείας








Του  Κώστα  Μπαλάσκα
ΑΓΩΓΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, όπως λέμε αγωγή υγείας. Αυτό χρειάζεται σήμερα η  ελληνική εκπαίδευση, αυτό θα έπρεπε να αποτελέσει τη βάση για την ανόρθωσή της και μαζί για την επιδιωκόμενη ανόρθωση της χειμαζόμενης πα­τρίδας μας.
Όταν λέμε αγωγή παιδείας εννοούμε μια σχολική εκπαίδευση σταθερά προ­σανατολισμένη στην παιδεία του ανθρώπου ως ψυχοσωματικής, πνευματικής και κοινωνικής ενότητας, οντότητας, παρουσίας, ως ατόμου που ζει μέσα σε κοινωνία, μαζί με άλλους.

Αυτό υπαγορεύει σύζευξη του ατομικού με το κοινωνικό ιδεώδες της αγω­γής. Ατομική ανάπτυξη δηλαδή και ομαλή κοινωνική ένταξη συνιστούν κοινό ζητούμενο σε μια αγωγή παιδείας, είναι δύο στόχοι που συνυπάρχουν και αναπτύσσονται ισόρροπα και αρμονικά, συμπληρωματικά και όχι αντι­θετικά.

Η σύνθεση μπορεί να επιτευχθεί με την επιλογή και την εξ απαλών ονύχων καλλιέργεια ορισμένων αξιών και ηθικών ιδιοτήτων στις οποίες στηρίζεται η συνοχή του κοινωνικού ιστού και η ομαλή συμβίωση των ετερόκλητων μελών που συγκροτούν την κοινωνία: συνέπεια και ευσυνειδησία σε συνδυασμό με τη μάθηση και τη γνώση.
Ιδιαίτερη έμφαση ωστόσο θα πρέπει να δοθεί στην καλλιέργεια και την ανά­πτυξη ορισμένων αξιών και ιδιοτήτων για τις οποίες στην ελληνική κοινωνία, κατά κοινή ομολογία, παρατηρείται έλλειψη και επομένως υπάρχει τώρα με­γαλύτερη ανάγκη. Αυτές είναι κατά ζεύγη: α) ανοχή και αλληλεγγύη-β) εργα­σία και συνεργασία· γ) πρωτοβουλία και δημιουργία. 

Το πρώτο ζεύγος (ανοχή-αλληλεγγύη) σχετίζεται με τους πολλούς ξένους που έχουν μεταναστεύσει, έχουν εγκατασταθεί, έχουν σε κάποιο βαθμό αφομοιωθεί με τη νέα πατρίδα τους, τα παιδιά τους φοιτούν στα σχολεία μας και θα απο­τελέσουν τους αυριανούς Έλληνες. Τα δημοτικά σχολεία είναι ήδη πολυπολι- ισμικά και είναι ανάγκη να θεμελιωθεί η αμοιβαία ανοχή, αποδοχή, ο αλλη­λοσεβασμός, η αλληλοκατανόηση, η αλληλεγγύη.

Το δεύτερο ζεύγος (εργασία-συνεργασία) δε χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρη­ματολογία για να δειχτεί η σημασία του ούτε και ιδιαίτερη έρευνα για να φανεί η έλλειψη του από την εκπαίδευση μας, όπου οι μαθητές εργάζονται μάλλον άσκοπα και όχι στο πνεύμα που υπέδειξε το Σχολείο Εργασίας. Όμως η εργα­σία πρέπει να γίνει πιο αποδοτική ενώ συγχρόνως ενισχύονται οι ανθρώπινες σχέσεις.

Το τρίτο ζεύγος (πρωτοβουλία-δημιουργία) θέλει να τονίσει την ανάγκη ενεργοποίησης του μαθητή και συμμετοχής του στην παραγωγή εκπαιδευτικού έργου. Έτσι το σχολείο δεν είναι μόνο τόπος και χρόνος μαθητείας αλλά και εισαγωγής στη δημιουργική πράξη και πρωτοβουλία των ίδιων των μαθητών. Να κάνουν δηλαδή αυτό που αυτοί θέλουν σε ατομική και ομαδική δημιουργι­κή εργασία.

Ο δάσκαλος της σχολικής τάξης, εκεί που διεξάγεται δηλαδή η πραγματική εκπαίδευση, είναι εύκολο να εφαρμόζει στη διδασκαλία του, να εντάξει στον τρόπο της δουλειάς του τις παραπάνω αξίες που θα περάσουν έτσι στην καθη­μερινότητα του μαθητή επηρεάζοντας και τροποποιώντας τη συμπεριφορά του, έτσι ώστε ο αυριανός Έλληνας να είναι πιο ανεκτικός, αλληλέγγυος, ερ­γατικός, συνεργάσιμος, δημιουργικός.
Περιοδικό   ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: