Του Κώστα Μπαλάσκα
ΑΓΩΓΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, όπως λέμε αγωγή υγείας. Αυτό
χρειάζεται σήμερα η ελληνική εκπαίδευση,
αυτό θα έπρεπε να αποτελέσει τη βάση για την ανόρθωσή της και μαζί για την
επιδιωκόμενη ανόρθωση της χειμαζόμενης πατρίδας μας.
Όταν λέμε αγωγή παιδείας εννοούμε μια σχολική
εκπαίδευση σταθερά προσανατολισμένη στην παιδεία του ανθρώπου ως ψυχοσωματικής, πνευματικής και κοινωνικής ενότητας, οντότητας,
παρουσίας, ως ατόμου που ζει μέσα σε κοινωνία, μαζί με άλλους.
Αυτό υπαγορεύει σύζευξη του ατομικού με το κοινωνικό
ιδεώδες της αγωγής. Ατομική ανάπτυξη δηλαδή και ομαλή κοινωνική ένταξη
συνιστούν κοινό ζητούμενο σε μια αγωγή παιδείας, είναι δύο στόχοι που
συνυπάρχουν και αναπτύσσονται ισόρροπα και αρμονικά, συμπληρωματικά και όχι
αντιθετικά.
Η σύνθεση μπορεί να επιτευχθεί με την επιλογή και την
εξ απαλών ονύχων καλλιέργεια ορισμένων αξιών και ηθικών ιδιοτήτων στις οποίες
στηρίζεται η συνοχή του κοινωνικού ιστού και η ομαλή συμβίωση των ετερόκλητων
μελών που συγκροτούν την κοινωνία: συνέπεια και ευσυνειδησία σε συνδυασμό με τη
μάθηση και τη γνώση.
Ιδιαίτερη έμφαση ωστόσο θα πρέπει να δοθεί στην
καλλιέργεια και την ανάπτυξη ορισμένων αξιών και ιδιοτήτων για τις οποίες στην
ελληνική κοινωνία, κατά κοινή ομολογία, παρατηρείται έλλειψη και επομένως
υπάρχει τώρα μεγαλύτερη ανάγκη. Αυτές είναι κατά ζεύγη: α) ανοχή και
αλληλεγγύη-β) εργασία και συνεργασία· γ) πρωτοβουλία και δημιουργία.
Το πρώτο ζεύγος (ανοχή-αλληλεγγύη) σχετίζεται με τους πολλούς ξένους που
έχουν μεταναστεύσει, έχουν εγκατασταθεί, έχουν σε κάποιο βαθμό αφομοιωθεί με τη
νέα πατρίδα τους, τα παιδιά τους φοιτούν στα σχολεία μας και θα αποτελέσουν
τους αυριανούς Έλληνες. Τα δημοτικά σχολεία είναι ήδη πολυπολι- ισμικά και είναι ανάγκη να θεμελιωθεί η αμοιβαία ανοχή, αποδοχή, ο αλληλοσεβασμός,
η αλληλοκατανόηση, η αλληλεγγύη.
Το δεύτερο ζεύγος (εργασία-συνεργασία) δε χρειάζεται
ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να δειχτεί η σημασία του ούτε και ιδιαίτερη
έρευνα για να φανεί η έλλειψη του από την εκπαίδευση μας, όπου οι μαθητές
εργάζονται μάλλον άσκοπα και όχι στο πνεύμα που υπέδειξε το Σχολείο Εργασίας.
Όμως η εργασία πρέπει να γίνει πιο αποδοτική ενώ συγχρόνως ενισχύονται οι
ανθρώπινες σχέσεις.
Το τρίτο ζεύγος (πρωτοβουλία-δημιουργία) θέλει να
τονίσει την ανάγκη ενεργοποίησης του μαθητή και συμμετοχής του στην παραγωγή
εκπαιδευτικού έργου. Έτσι το σχολείο δεν είναι μόνο τόπος και χρόνος μαθητείας
αλλά και εισαγωγής στη δημιουργική πράξη και πρωτοβουλία των ίδιων των μαθητών.
Να κάνουν δηλαδή αυτό που αυτοί θέλουν σε ατομική και ομαδική δημιουργική
εργασία.
Ο δάσκαλος της σχολικής τάξης, εκεί που διεξάγεται δηλαδή η πραγματική
εκπαίδευση, είναι εύκολο να εφαρμόζει στη διδασκαλία του, να εντάξει στον τρόπο
της δουλειάς του τις παραπάνω αξίες που θα περάσουν έτσι στην καθημερινότητα
του μαθητή επηρεάζοντας και τροποποιώντας τη συμπεριφορά του, έτσι ώστε ο
αυριανός Έλληνας να είναι πιο ανεκτικός, αλληλέγγυος, εργατικός, συνεργάσιμος,
δημιουργικός.
Περιοδικό ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου