Tης Mαριάννας Tζιαντζή
«Το ’να μου φωνάζει
‘‘γιες’’/ τ’ άλλο μου φωνάζει ‘‘για’’/ τίνος είναι, βρε γυναίκα, τα παιδιά»,
λέει ένα πασίγνωστο μετακατοχικό τραγουδάκι. Σήμερα, τα παιδάκια μας λένε
«σόρι» και «θενκ γιου», αλλά και «ταμάμ» και «γιαβάς γιαβάς», καθώς η τηλεόραση
παραδίδει μαθήματα τουρκικής άνευ διδασκάλου.
Πέντ’ έξι τουρκικά
σίριαλ προβλήθηκαν αυτό το καλοκαίρι σε τρία ελληνικά κανάλια. Το φαινόμενο
θυμίζει την εισβολή της λατινοαμερικανικής «τηλενοβέλας» στη δεκαετία του ’90,
με τη διαφορά ότι εκείνες οι σαπουνόπερες προβάλλονταν κυρίως τις μεσημβρινές
ώρες, ήταν ένα είδος τηλεοπτικής σιέστας, και «δεν» είχαν εκτοπίσει τις
εγχώριες παραγωγές. Σήμερα όμως τα τουρκικά σίριαλ προβάλλονται καθημερινά, ακόμα
και στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης, ενώ οι ελληνικές σειρές μυθοπλασίας γίνονται
είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση.
Και να ’ταν μόνο τα
ελληνικά σίριαλ που εξαφανίζονται... Πολλά ελληνικά αγροτικά προϊόντα
εκτοπίζονται από εισαγόμενα, π. χ., τα σκόρδα Κίνας έχουν κατακυριεύσει την
Ελλάδα. Σκόρδα μεγάλα σαν καρύδια, αλλά χωρίς τη γνώριμη αψάδα. Η αιγυπτιακή
πατάτα, που η χονδρική τιμή της είναι περίπου 10 λεπτά, κυριαρχεί σε πολλές
αγορές.
Δεν ξέρω τι γνώμη
έχετε για τα ελληνικά σίριαλ που βλέπαμε τόσα χρόνια, αλλά ένας φίλος γεωπόνος
μάς θυμίζει ότι σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας παράγεται πατάτα πολύ καλής
ποιότητας, όπως στη Νάξο, το Νευροκόπι, στο οροπέδιο της Τρίπολης και του
Δομοκού, στην Καλαμάτα (πρώιμη)... Λέτε η ελληνική πατάτα να έχει τη μοίρα
κάποιων άτυχων ελληνικών σειρών οι οποίες, αν και είχαν υψηλή τηλεθέαση, έληξαν
άδοξα με τους συντελεστές τους απλήρωτους;
Tρεφόμαστε με
κινέζικα σκόρδα, λοιπόν, σταφύλια Χιλής, μήλα Λατινικής Αμερικής, αιγυπτιακές
πατάτες και τουρκικά σίριαλ. Ο καταναλωτικός προσανατολισμός μας δεν φαίνεται
και τόσο ευρωπαϊκός. Μόνο οι μεταλλαγμένες τομάτες μοιάζουν να μην έχουν
πατρίδα, αφού παραμένουν τέλεια σφαιρικές, τσιτωμένες, γυαλιστερές, αγέραστες.
Από μεθαύριο, άλλο
ένα τουρκικής προέλευσης πιάτο προστίθεται στο ελληνικό τηλεοπτικό μενού, η
ιστορική σαπουνόπερα «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής», μια υπερπαραγωγή με πολλά
χαρέμια, πολλά χρυσαφικά, πολλούς έρωτες και πάθη, πολλή δύναμη και εξουσία,
ενώ ένα από τα κύρια μοτίβα της είναι ο έρωτας του κραταιού σουλτάνου για μια
χριστιανή σκλάβα. Πάλι καλά που δεν έχει ακόμα γυριστεί ο «Μωάμεθ ο Πορθητής» ή
ο «Ερωτευμένος Αττίλας» (1 και 2).
Δεν έχω τίποτα
εναντίον του τουρκικού πολιτισμού, όμως νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να τον
γνωρίζαμε μέσα από τους δρόμους της μουσικής, της λογοτεχνίας και του
κινηματογράφου και όχι μέσα από τα τηλεοπτικά σιρόπια.
Εφημερίδα Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου