Tης Μανίνας Ντάνου
Οι ελεύθεροι χώροι που θα θέλαμε να έχουμε βρίσκονται μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από εμάς. Όσο εμείς, το «υπόλοιπο» Ευρώπης, βουλιάζουμε στο τσιμέντο, περιορισμένοι στα 2,6 τετραγωνικά μέτρα πράσινου που μας αναλογούν, οι κάτοικοι της «ευρωπαίας» Ευρώπης εξισορροπούν τη στρεσογόνα ζωή τους με την παροχή χιλιάδων στρεμμάτων ελεύθερων χώρων και πάρκων.
Στο Λονδίνο αποκαλούν τα πάρκα τους «προσωπικό χώρο της πόλης». Και έχουν άφθονο. Στο Παρίσι εκτός από τη διατήρηση παραδοσιακών πάρκων, πρωτοπορούν στην ανακύκλωση περιοχών παλιών εργοστασίων που μετατρέπονται σε σύγχρονης --οικολογικής- λογικής πάρκα, όπως αυτό της Citroen. Στη Βαρκελώνη εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία της Ολυμπιάδας του 1992, καταφέρνοντας να γυρίσουν την πόλη τους προς τη θάλασσα. Η Στοκχόλμη των 1,8 εκατ. κατοίκων διαθέτει πάρκα σε έκταση 380 στρεμμάτων και 35.000 δέντρα στο κέντρο της, ενώ στη Ρώμη αποθεώνονται όχι μόνο οι χώροι πράσινου, αλλά οι ανοιχτοί χώροι γενικότερα.
Στην Αθήνα, όπως παραδέχεται στο ΟΙΚΟ ο κ. Γιάννης Πολύζος, καθηγητής Aστικού Περιβάλλοντος στο Mετσόβιο Πολυτεχνείο, «δεν έχει φτιαχτεί ένα πάρκο άξιο τέτοιας αναφοράς τα τελευταία 20 χρόνια». Αντίθετα, οι ελεύθεροι χώροι, ή παραμένουν αναξιοποίητοι ή θεωρούνται χρήσιμοι μόνο για οικιστική ή εμπορική ανάπτυξη. Στην «ευρωπαία» Ελλάδα, κανείς δεν έχει αντιληφθεί ακόμα πως ένας χώρος που παραμένει ελεύθερος από εμπορικές χρήσεις δεν σημαίνει ότι παραμένει αναξιοποίητος. Δημόσια, ιδιωτικά ή εκκλησιαστικά συμφέροντα πιέζουν συνεχώς για ένα κομμάτι από την πίτα τέτοιων χώρων και το κακό είναι ότι στην Ελλάδα οι πιέσεις... αποδίδουν. Θύματα και οι δύο μεγάλοι χώροι που προορίζονταν για μητροπολιτικά πάρκα, το Γουδί και το Ελληνικό, που χρόνια «ανθίζουν» στις μακέτες, ενώ στην πραγματικότητα χάνουν συνεχώς ζωτικό χώρο από άλλες χρήσεις. Το αποτέλεσμα; Η Αθήνα παραμένει «πάτος» όσον αφορά την αναλογία πράσινου, με μόλις 2,6 τ.μ. ανά κάτοικο. Τις συνέπειες τις ζούμε...
«Η Αθήνα δεν το παλεύει», λέει χαρακτηριστικά ο Γιάννης Πολύζος. «Εχουμε ξεχάσει εντελώς το θαλάσσιο μέτωπο, ενώ τα επόμενα χρόνια προβλέπεται κοσμογονία οικιστικής και εμπορικής ανάπτυξης κατά μήκος της Αττικής Οδού, όπου στην πλειοψηφία τους βρίσκονται οι μόνες ανοιχτές εκτάσεις που έχουν μείνει στο Λεκανοπέδιο. Το αποτέλεσμα είναι η πόλη να υφίσταται συστηματική απώλεια ανοιχτών χώρων -μικρών και μεγάλων που είναι εξίσου σημαντικοί για την ανάσα των πυκνοδομημένων περιοχών-, ενώ ακόμα και στους μεγάλους ορεινούς όγκους που προστατεύονται με νομοθεσία, όλο και κάτι τρώγεται».
Την ίδια ώρα, έρευνα του Τμήματος Οικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών αποκαλύπτει πως περισσότερα από 1.500 στρέμματα ελεύθερων χώρων -οικόπεδα, πρώην εργοστάσια, αλάνες- σε διάφορες περιοχές της Αθήνας μένουν αναξιοποίητα, παρότι οι ειδικοί επιμένουν ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μορφή της πόλης. «Η φύτευση των χώρων αυτών θα ήταν η σωτηρία της Αθήνας. Θα βελτίωνε αισθητά το μικροκλίμα, θα διπλασίαζε την αναλογία πράσινου ανά κάτοικο, θα έδινε την απαραίτητη ανάσα σε 5 εκατομμύρια κατοίκους», επισημαίνεται στην έρευνα, και αυτά χωρίς να υπολογίζονται στους χώρους αυτούς το Ελληνικό, τα ολυμπιακά ακίνητα και η παραλία της Αττικής. […]
Εφημερίδα Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου