Πρέπει να διευκρινισθεί κάτι πολύ σημαντικό. Ο κάθε καλλιτέχνης δεν είναι ούτε εκπαιδευτής ούτε ψυχαγωγός, ούτε έχει κάποια ηθική υποχρέωση για να αναλάβει την επιμόρφωση του κόσμου.
Το κοινό μέσα από τις δημιουργίες των Καλλιτεχνών έρχεται πιο κοντά στην Τέχνη και φροντίζει εκείνο για το πώς θα φθάσει να κατανοεί, να αναλύει τα έργα. Για παράδειγμα ο γιατρός θεραπεύει μόνο, δεν είναι υποχρεωμένος να μαθαίνει στον κόσμο ιατρική…
Δεύτερο και σημαντικότερο. Αν ο καλλιτέχνης θα έπρεπε να φτιάχνει έργα για να ευχαριστιέται ο κόσμος, τότε μπαίνει το εξής ερώτημα. Για ποιoν κόσμο; Για κάποιο χωριό; Για την Αθήνα; Για το Παρίσι; Διότι ως είναι φυσικό οι κάτοικοι κάθε περιοχής έχουν διαφορετικές ευκαιρίες γνωριμίας της Τέχνης και ενασχόλησης μαζί της.
Οπότε αν ο καλλιτέχνης θα έπρεπε να φροντίζει να “πλέει” στο επίπεδο της κάθε περιοχής θα έπρεπε να διαμορφώνει και τον εαυτό του ανάλογα…
Τότε όμως δεν θα ήταν ο εαυτός του με τις ιδέες του, αλλά θα έπρεπε να αποδίδει σύμφωνα με το πολιτιστικό επίπεδο του χώρου που διαβιούσε.
Τότε γιατί αυτός ο άνθρωπος να φροντίζει να εξελιχθεί, αν το περιβάλλον του ήταν μακριά από τις ιδέες του και εκ παραλλήλου θα έπρεπε να είχε την ευθύνη της επιμόρφωσης τους Ίσως τότε να σκεφτόταν ότι αφού ο κόσμος, δεν αντιλαμβάνεται τις απόψεις του, δεν θα ήταν ανάγκη να προχωρήσει παραπέρα τις ιδέες του.
Η άλλη λύση θα ήταν να έκανε “συμβούλιο” με τους κατοίκους για να τους εξηγήσει τι πρόκειται να κάνει και φυσικά θα έπρεπε να πάρει και την έγκρισή τους για να προχωρήσει τις ιδέες του…
Φυσικά, είχε και την επιλογή της αλλαγής τόπου. Να προσπαθήσει να βρει ένα τόπο που να τον καταλαβαίνουν. (Αυτό ιστορικά έχει γίνει πολλές φορές).
Εάν οι καλλιτέχνες είχαν πρώτα διαβουλευτεί με το κοινό τους για το τι θα έπρεπε να κάνουν, τότε σήμερα δεν θα υπήρχαν ούτε, Τζοκόντα, ούτε Καπέλα Σιστίνα, ούτε Ιμπρεσιονισμός, εξπρεσιονισμός, κυβισμός, φωβ, σουρεαλισμός κ.τ.λ. διότι η βάση δεν θα είχε εγκρίνει τέτοιες ‘ακρότητες’…
Ακόμα και σήμερα τα περισσότερα έργα δεν μπορεί ,ακόμη, να τα κατανοήσει ο κόσμος ,αν και τα περισσότερα είναι πλέον κλασσικά.
Μπορούμε να φαντασθούμε την αντίδραση του κόσμου τότε…
Ο καλλιτέχνης λοιπόν, προχωρά μόνος του με τις ιδέες του και όσοι αγαπούν τις Τέχνες, προσκολλώνται στο άρμα και ζητούν να καταλάβουν, να μάθουν, να μελετήσουν ,με στόχο να προσεγγίσουν, να φθάσουν ή και να …ξεπεράσουν τον καλλιτέχνη…
Έτσι, ο Καλλιτέχνης κάνει το έργο του, δηλαδή εργάζεται στο δόγμα : Τέχνη για την Τέχνη και οι φιλότεχνοι ακολουθούν, αν το επιθυμούν.
Δεν μπορεί να γίνει Τίποτα άλλο. Οτιδήποτε άλλο θα ήσαν οπισθοδρόμηση…
Γιάννης Βοργίας
Εικαστικός, Διευθυντής του BORGIAS Fine Art & Design
VIMAONLINE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου