Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Αν η ποίηση είχε τη δύναμη να μας κάνει καλύτερους, θα το είχε πετύχει εδώ και αιώνες.















Αποσπάσματα   από  συνεντεύξεις  της   ποιήτριας   Κικής  Δημουλά 


 - Μπορεί  ένας  ποιητής  να  είναι  και  καλός  ως  ποιητής  και  ευτυχισμένος  ως  άνθρωπος;
«Και καλός ποιητής και ευτυχισμένος; Πάει πολύ. Σαν μεγάλη εύνοια το βλέπω...».
Συνέντευξη   στην   Μικέλα  Χαρτουλάρη
Εφημερίδα  Τα  Νέα, 19-05-2001

– Σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση γύρω μας, ποια είναι τα «εύρετρα» που προτείνει η ποίηση, ως  παρηγορία ; Πού  διακρίνετε  την ελπίδα;
– Η ποίηση επειδή, όπως αρέσει τουλάχιστον στους ποιητές να πιστεύουν, έχει το άτυχο χάρισμα να προαισθάνεται, να προβλέπει τις δύσκολες καταστάσεις γύρω μας, είναι μια διά βίου διαδηλώτρια υπέρ των μοναχικών συμφερόντων της ύπαρξής της, με τη μοναδική όμως ιδιαιτερότητα ότι τα συμφέροντά της αποβαίνουν να είναι και συμφέροντα του ανθρώπου, επειδή το είναι της συμπίπτει με ό,τι είναι ο άνθρωπος και με τα όσα πάσχει. Πρόκειται για μια αέναη ελεύθερη πορεία λόγου, λέξεων, φιλήσυχη, που δεν κλείνει τους δρόμους, δεν εμποδίζει την κυκλοφορία των πεπρωμένων, απλώς τα καταγγέλλει στην ιθύνουσα έρημο, ότι παρκάρουν ατιμωρητί επάνω στου καθενός το πράσινο οικολογικό αύριο και το αφανίζουν. Πώς βοηθάει και πώς παρηγορεί; Δεν ξέρω αλήθεια. Ίσως με το να περιγράφει τι ωραίες, γεμάτες, συναρπαστικές στιγμές μπορούμε να ζήσουμε, αρμενίζοντας με μια σάπια βάρκα που μπάζει νερά, έτοιμη να βουλιάξει, αλλά όχι μ’ ένα κότερο...
Συνέντευξη   στην  Όλγα  Σέλλα
Εφημερίδα   Καθημερινή   16/05/2010

- Πώς αισθάνεστε που η σημερινή Ελλάδα εμφανίζεται ως χώρα χρεοκοπημένη, αποτυχημένη, λίκνο απατεώνων και τεμπέληδων; Μας αδικεί αυτή η εικόνα ή μήπως θα ήταν ωφέλιμο ένα ναρκισσιστικό σοκ για να «πάμε μπροστά»;
Πώς να αισθάνομαι; Σαν όλους εκείνους που ναυάγησαν στην ύστατη, συνταξιούχο ξηρά της εντιμότητά τους….
Ας σοβαρευτώ. Απάνθρωποι οι χαρακτηρισμοί που μας λιθοβολούν, ως ακραίοι. Η δε γενίκευσή τους, όχι απλώς είναι άδικη και βάρβαρη αλλά εμπαθώς και επιμελώς, θα έλεγα, απερίσκεπτη.
Δεν φτάνει δηλαδή που κοντά στα «ξερά» κάηκαν και τα «χλωρά», πρέπει κι από πάνω να τιμωρούνται τα χλωρά που κάηκαν…
Με τι να «πάμε μπροστά»; Το επίδομα των ψευδαισθήσεων, όπως ξέρετε, κόπηκε κι αυτό. Εκτός πια αν μας δώσει κανένα δάνειο η ελπίδα. Αλλά κι αυτή έχει κατακλέψει την αλήθεια…
Συνέντευξη    στον Κώστα  Κατσουλάρη    13/07/2010   Book  press

- Έχετε πει πως «η νίκη ανήκει στους ηττημένους».  Είναι  αυτό  μια  παρηγοριά  προς όσους υποφέρουν από τη σημερινή κρίση, με το μνημόνιο, τις μειώσεις μισθών, την καλπάζουσα ανεργία κτλ.;
«Ναι, το έχω πει, επειδή θεωρώ ότι αποτελεί ζωτική νίκη το να αντέξεις την ήττα, χωρίς να συντριβείς πηδώντας κάτω, στην παραίτησή σου. Και μπορεί αυτό το πιστεύω μου να λειτουργήσει και ως εκγύμναση της αντοχής για παν απειλητικό απρόοπτο και για κάθε αναμενόμενη εξόντωση της βεβαιότητάς μας από το επιθετικό αβέβαιο. Όσο και αν δεν έχω πληγεί υπέρμετρα από την πραγματικότητα των περικοπών, ο σεβασμός μου μνημονεύει συχνά το κουράγιο των βαρέως πληγέντων. Αλλά ξέρω ότι αυτό περισσότερο αποτελεί μεγάλα λόγια παρά συνδρομή».[…]


- Τελικά, πιστεύετε ότι η ποίηση μπορεί να μας κάνει καλύτερους ; Να γίνει,π.χ.,η φιλοσοφία της  καθημερινής  μας  ζωής;
«Όχι βέβαια καλύτερους. Ίσως λίγο πιο επινοητικούς, πιο καχύποπτους, πιο τσιμπούρια επάνω στις σχέσεις μας και πιο τσιγκούνηδες στις εκδηλώσεις μας από ανασφάλεια, και πάλι από ανασφάλεια πιο εφευρετικούς στις ποικιλίες του μίσους, και πιο απελπισμένα πιστούς στο ύστατο θείο ξεγέλασμα: την αγάπη. Αν η ποίηση είχε τη δύναμη να μας κάνει καλύτερους, θα το είχε πετύχει εδώ και αιώνες. Η επιρροή της όμως περιορίστηκε στο να εμπλουτίζει τους έμμετρους μονολόγους. Και αν μας προκαλεί κάθε τόσο μια έκσταση, αυτή είναι τόσο στιγμιαία όσο εκστατικούς μάς αφήνει για λίγο ένα μόνον άστρο που επιζεί σε ολόκληρο σκοτεινό ουρανό». […]


- Ζείτε μέσα στη συνάφεια των ανθρώπων, στην  πολιτική, στα ψέματα, στα κουτσομπολιά, στην κρίση. Τι  από αυτά σας αγγίζει, σας εμπνέει ή σας απωθεί;
«Όλα αυτά που απαριθμείτε με ωθούν να ψάξω μέσα, βάθος βάθος μου, να δω αν τα φιλοξενώ όλα αυτά ή μερικά. Να βρω αν, από πρόθυμη συγγένεια μαζί τους, τα φιλοξενώ ή από υπακοή στη φύση που μου επέβαλε να τα εμπεριέχω. Ότι τα καταπνίγω όσο γίνεται, ναι, αυτό μπορεί να λέγεται και πολιτισμός, είναι πάντως κάτι που, αν μη τι άλλο, αποτρέπει τον εμφύλιο.
Συνέντευξη   στον  Γιάννη  Ν.  Μπασκόζο,  Εφημερίδα  το  Βήμα     20/02/2011

-  Τι  φοβάστε  ότι  η  γενιά  των εγγονιών  σας  έχασε οριστικά;
Νομίζω ότι έχει χάσει το αίσθημα της ασφάλειας. Κάποτε ήμασταν ήσυχοι για κάποια πράγματα. Σπουδάζουμε, άρα... Τώρα δεν υπάρχει «σπουδάζουμε, άρα...». Έκλεισε. Το σύνθημα της παλαιότερης γενιάς ήταν «τα εφόδια». Τώρα, η εγγονή μου πάει στη Φιλολογία. Τι είναι αυτό, είναι εφόδιο; Γιατί δεν αρκεί η καλλιέργεια. Ουδείς έζησε καλλιεργημένος και μόνον!  Έζησε  και  χορτάτος!

– Καθώς ωριμάζετε, εμπιστεύεστε πιο εύκολα ή  πιο  δύσκολα τους ανθρώπους;
Όχι, απλώς δεν χρειάζομαι να τους εμπιστευτώ. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να μείνουν οι άνθρωποι σταθεροί στις συμπεριφορές τους. Αντιλαμβάνομαι ότι γνώμονας και ρυθμιστικός παράγων είναι η αστάθεια, γιατί αυτό βοηθάει τον άνθρωπο να ελίσσεται και να επιβιώνει.
Συνέντευξη  στην  Όλγα  Σέλλα,  Εφημερίδα   Καθημερινή  20/03/2011

Δεν υπάρχουν σχόλια: