Κλειστή ή ανοιχτή η σχολή;

Η γνώριμη  στο  μετρό  φωνή ηχεί. Επόμενη στάση Πανεπιστήμιο. Δύο λεπτά αναμονή και… έφτασα. Διασχίζω το δρόμο για τη σχολή. Είμαι νέα στο χώρο. Πρωτοετής φοιτήτρια. Το δίχως άλλο ψαρωμένη. Περπατώ σαν χάνος. Κοιτάζω αριστερά και δεξιά. Ανιχνεύω τον χώρο. Σκανάρω τα πρόσωπα. Πλησιάζω στην είσοδο. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Άγχος για το τι θα συναντήσω. Χαρά για το νέο ξεκίνημα. Ανυπομονησία και κάποια δόση μελαγχολίας.

Δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα και ξαφνικά ˙  «Γεια,  είμαι ο Νίκος και θέλω να σ’ ενημερώσω για τον αγώνα μου». Και ενώ αναρωτιέμαι ποιος είναι ο γοητευτικός - για να λέμε και την αλήθεια-  αυτός τύπος. Με πληροφορεί ότι μάχεται στο πλευρό της ΠΑΣΠ, για να είναι το μέλλον των φοιτητών πιο ευοίωνο. Περνά περίπου ένα τέταρτο. Με αποχαιρετά. Δύο ακόμα βήματα και ο εκπρόσωπος της ΔΑΠ ξεπροβάλλει. Κάπως έτσι συνεχίζεται το παραμύθι. Η ιστορία; Γνωστή. Και η συνταγή πετυχημένη. Ο - κάθε - τύπος που με σταμάτησε στο προαύλιο της σχολής είναι απλώς - ναι, απλώς-  γοητευτικός, έξυπνος, αποστομωτικός και εξαιρετικά φιλόδοξος. Κάνει αγώνα. Εκστρατεία θα έλεγα. Στρατολογεί. Προσηλυτίζει. Ψαρεύει τα νέα ψάρια. Εγώ, όμως, είμαι από άλλο ανέκδοτο. Υποθέτω τουλάχιστον. Με μαγνητίζει για λίγο. Συνέρχομαι γρήγορα. 

Η ώρα για τη συνέλευση φτάνει. Βασικά, έχει περάσει ένα περίπου δίωρο από τη καθορισμένη για τη συνέλευση ώρα. Αλλά ποιος νοιάζεται ;  Φαίνεται πως οι φοιτητές είναι συνηθισμένοι σ’ αυτήν του είδους την ‘’ανεμελιά’’ ή καλύτερα ασυνέπεια. Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη. Φοιτητές παντού. Κομματικοποιημένοι. Αδιάφοροι. Φιγουρατζήδες. ‘’Φυτά’’. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Όλοι διαφορετικοί και ταυτόχρονα όλοι όμοιοι. Το υπόλοιπο σκηνικό συντίθεται από αφίσες, διάσπαρτα ενημερωτικά φυλλάδια και κομματικές σημαίες. Παράλληλα, ακούγονται ήχοι. Ομιλίες , σφυρίγματα και ζητωκραυγές. Και όλα αυτά πνίγονται στον καπνό από τα τσιγάρα και στις γουλιές από τους φραπέδες. Απαθανατίζω εικόνες που παραπέμπουν στην ύπαρξη ζωής. Στην αίθουσα κυλά το νέο αίμα. Η ελπίδα υπάρχει. Σταδιακά, όμως, σβήνει. η σαθρότητα είναι ορατή. Υπερνικά.

Υποτίθεται πως σ’ αυτό το αμφιθέατρο λαμβάνει χώρα γενική συνέλευση. Η κατάσταση, ωστόσο, δεν παραπέμπει σε κάτι τέτοιο. Ό, τι χαρακτηρίζει τη στιγμή είναι το χάος. Οι φοιτητές αραχτοί. Ο ομιλητής  προσπαθεί να αρθρώσει κουβέντα. Να ακουστεί. Μάταια. Η φωνή του πνίγεται. Η συνέλευση συνεχίζεται. Ο στόχος, όμως,  χάνεται και ας βρισκόμαστε στην αρχή. Ουσιαστικός διάλογος δεν υφίσταται. Προτάσεις δεν υποβάλλονται.  Απόψεις δεν ακούγονται. Ιδέες δε συζητούνται. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο φτάνει η ώρα της ψηφοφορίας. Ένα είναι το ερώτημα :  κλειστή ή ανοιχτή η σχολή; Ανάθεμα και αν ήξερα ποιος ψηφίζει. Ποιος από όλους αυτούς  έχει το δικαίωμα να ψηφίσει και πόσες φορές την ίδια στιγμή αποπειράται να ψηφίσει. Τέλος πάντων. Το αποτέλεσμα θετικό. Η σχολή ανοίγει. Τέλος η κατάληψη. Το σενάριο πολύ καλό, για να είναι αληθινό. Πραξικόπημα την τελευταία στιγμή.  Σαματάς. Βρισιές εκτοξεύονται, φάπες πέφτουν. Η σχολή κλειστή!

 Αποχωρώ γρήγορα. Κατευθύνομαι προς το προαύλιο. Πιάνω κουβέντα με δυο-τρία παιδία. πρωτοετείς και αυτοί. Το συναίσθημα κοινό. Απογοήτευση. Καταλαβαίνω, όμως, σύντομα, πως χαίρομαι ελαφρώς κιόλας. Ήταν οι πρώτοι συμφοιτητές που γνώρισα. Αυτοί που συνδέθηκαν με τη σκέψη μου. Προβληματίστηκαν μαζί  μου. Απέρριψαν και αποδοκίμασαν την  τωρινή κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα πανεπιστήμια. Αυτοί που ίσως μπορέσουν αργά η  γρήγορα  -δεν έχει σημασία-  να αλλάξουν το καθεστώς, να βελτιώσουν την κατάσταση.

Ανέκαθεν οι σχολές λειτουργούσαν ως τόπος συνάθροισης των νέων. Πάντα κόμιζαν το  καινούργιο. Το ριζοσπαστικό. Ακόμα και το ιδεαλιστικό. Ό,τι , δηλαδή, αντίθετο στο συντηρητικό, σαθρό και κατεστημένο. Τώρα το εκπαιδευτικό σύστημα καταρρέει. Οι σχολές νοσούν. Οι φοιτητές μολύνονται από ιδεολογίες που έμμεσα τους επιβάλλονται, που δεν προσφέρουν τίποτα και δεν οδηγούν σε κάτι   καλύτερο.  Το αρνητικό, όμως, στοιχείο συνυπάρχει  με το θετικό. Η νέα φοιτητική χρονιά όπου να ‘ναι θα αρχίσει. Στο χώρο μπαίνουν νέα μυαλά. Και ψυχές  δυνατές,  γενναίες. Ανατροπή μπορεί να γίνει. Το σκορ μπορεί να αλλάξει.

Τόνια   Νικολοπούλου

Πρωτοετής   φοιτήτρια  της  Νομικής   Αθηνών