Κάποτε, το παιδικό δωμάτιο το έλεγαν κρεβατοκάμαρα, τώρα το λένε... κέντρο πολυμέσων. Όπως έγραφε χθες στην «Κ» η Ξένια Κουναλάκη, η γενιά Μ, η γενιά των Μέσων, που βιώνει στην πιο τρυφερή ηλικία (8 έως 18 ετών) το ιντερνετικό «μπουμ», που «τρέφεται» κι «αναπνέει» μέσα από οθόνες, κατέχει την τρομακτική δεξιότητα να κάνει πολλά ταυτοχρόνως. Να παίζει βιντεοπαιχνίδια και την ίδια στιγμή να κάνει τσατ με γνωστούς και αγνώστους, να κατεβάζει μουσική στο i-pod, να βλέπει τηλεόραση, να απαντάει στο κινητό... Δεν μπορούν να επικεντρωθούν σε ένα· νιώθουν την αδάμαστη ανάγκη να «παίζουν» αυτοστιγμεί σε πολλά ταμπλό. «Δεν μπορώ να λύσω τα Μαθηματικά με την τηλεόραση κλειστή», λέει 14χρονος.
Είναι ζήτημα επιβίωσης ; Προσαρμογής στην εποχή;
Το βέβαιο είναι ότι στο κλασικό χάσμα γενεών έχει προστεθεί και το τεχνολογικό. Διότι, ακόμη κι ένας «κολλημένος» με τα μέσα γονιός έχει διαφορές με το παιδί του: Ο πρώτος βλέπει το κινητό σαν τηλέφωνο· το δεύτερο σαν alter ego. Αν το αφαιρέσεις από τον πρώτο, θα νιώσει σαν να ’χασε την ατζέντα του· από το δεύτερο, σαν να ’χασε την ταυτότητά του. Ο πρώτος βλέπει το ίντερνετ σαν μια αχανή βάση δεδομένων. Το δεύτερο σαν το μαγικό σύννεφο που μέσα του όλοι μας συμβιούμε. Ο πρώτος βλέπει εβδομαδιαίως 15 ώρες τηλεόραση, το δεύτερο συμπυκνώνει 60 ώρες απασχόλησης με τα μίντια σε 44 – το παιδικό μυαλό, ένα τσιπάκι με συμπιεσμένες πληροφορίες...
Οι αναλφάβητοι τεχνολογικά γονείς νιώθουν το χάσμα απροσμέτρητο και πανικοβάλλονται, είτε επιβάλλοντας πολλαπλές απαγορεύσεις είτε προσπαθώντας να καλύψουν τις διαφορές. Επιφανειακά. Με λάθος μοίρασμα – τα καλούν να συμπεριφερθούν με ενήλικη ωριμότητα (που δεν έχουν), ενώ από την πλευρά τους παλιμπαιδίζουν, νομίζοντας ότι έτσι οι αντιθέσεις θα εκτονωθούν. Όμως από κάτω υπάρχει ακόμη κενό. Όχι γιατί δεν μπορούν να κάνουν τσατ. Αλλά γιατί ο χρόνος κύλησε, η κούραση θόλωσε το όραμα, η ζωή εγκαταστάθηκε στο «αυλάκι». Έπαψε να υπάρχει εξέλιξη. Να υπάρχει θύμηση. Άρχισε η επίκριση σε ό,τι έρχεται από τη νέα γενιά.
Όμως το χάσμα πάντα θα υπάρχει. Σημασία έχει να μη χάνεται το μέτρο. Το χάσμα γενεών οφείλεται στην αίσθηση αμφοτέρων ότι είναι γενιές ριζικά διαφορετικές. Λάθος. Αν κάτι τους χωρίζει είναι μόνο ο τρόπος που η καθεμιά κατανοεί τον κόσμο. Οι νέοι θα ήθελαν να πιστέψουν σε κάτι. Οι μεγάλοι αμφιβάλλουν για όλα. Φαντάζεστε πώς θα ήταν αν οι νέοι έπαυαν να είναι ιδεαλιστές; Αν αυτό συμβεί ποτέ, δεν θα υπάρχουν πλέον χάσματα, αλλά άνθρωποι μιας ηλικίας.
Ευτυχώς, έρχεται πάντα η επόμενη γενιά να συντηρήσει το χάσμα. Τη διαλεκτική μεταξύ των γενεών που ωθεί τον κόσμο – με όλες τις απάνθρωπες αντιφάσεις και τις ματοβαμμένες κρίσεις του – ένα μικρότατο βήμα πιο μπρος.
Τασούλα Καραϊσκάκη
Εφημερίδα Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου