Φρικτό θάνατο βρήκε ένα άλογο πέρυσι τον Ιανουάριο σε ένα χωριό του Δήμου Ολυμπίας. Ο ιδιοκτήτης του, που για κάποιο λόγο ήθελε να το ξεφορτωθεί, το έδεσε από τον κοτσαδόρο του αυτοκινήτου του και το έσερνε επί δύο χιλιόμετρα στην άσφαλτο, αναπτύσσοντας ταχύτητα την οποία δεν μπορούσε να φτάσει τρέχοντας το ζώο. Η είδηση είναι παλιά, όμως γίνεται επίκαιρη όχι μόνο γιατί ζούμε σε σκληρούς καιρούς (σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν...), αλλά γιατί ο δράστης παραπέμπεται σε δίκη με την κατηγορία της κακοποίησης και της θανάτωσης ζώου («Ελευθεροτυπία», 17/5).
Ούτε στα κτήνη δεν αξίζει τέτοιο μαρτύριο: τα δύο μπροστινά πόδια του θηλυκού αλόγου έσπασαν, το δέρμα του τρίφτηκε κι έλιωσε, ενώ στην κοιλιά του άνοιξε μια μεγάλη τρύπα που αιμορραγούσε και απ’ όπου φαίνονταν τα εντόσθιά του. Ύστερα ο ιδιοκτήτης έλυσε το ζώο, αφήνοντάς το σε ένα αρδευτικό χαντάκι, μια γράνα, για να αργοπεθάνει. Σε παρόμοια δοκιμασία είχαν υποβληθεί το 2009 στη Νέα Μανωλάδα και άνθρωποι, όχι όμως Έλληνες, αλλά Μπανγκλαντεσιανοί, με σκοπό τον σωφρονισμό τους, όχι τη θανάτωσή τους...
Εδώ ο κόσμος καίγεται, άνθρωποι δολοφονούνται, πυρπολούνται ή τραυματίζονται βαριά στους δρόμους της Αθήνας, «λαθραία» παιδάκια θαλασσοπνίγονται, αξίζει να ασχολούμαστε με μια φοράδα που δεν αφόδευσε στο αλώνι, αλλά ξεψύχησε στη γράνα; Μήπως, καθώς η ανθρώπινη ζωή γίνεται όλο και πιο φθηνή, μόνο οι χορτασμένοι έχουν την πολυτέλεια να προστατεύουν τα ζώα, έχουν το προνόμιο της ευαισθησίας;
Όταν όλοι σχεδόν οι Έλληνες αγρότες είχαν αποκτήσει τρακτέρ, πολλοί θανάτωσαν τα γαϊδούρια τους ή μάλλον επιτάχυναν τον θάνατό τους. Κάποιοι απλώς τα εγκατέλειπαν δεμένα και χωρίς νερό σε ένα χωράφι, ενώ άλλοι, πιο τολμηροί, περνούσαν δύο σύρματα ανάμεσα στα σαγόνια του ζώου και τα έδεναν σφιχτά στο κεφάλι του, με τρόπο ώστε το στόμα να μένει μισάνοιχτο, ο γάιδαρος να μη μπορεί να φάει και να καταπιεί κι έτσι να πεθάνει από δίψα και ασιτία. Ένας φίλος, που μεγάλωσε σε ένα χωριό της Θεσσαλίας, θυμάται τις μύγες που βούιζαν πάνω από τις αιμάσσουσες πληγές που χάραζε το σύρμα στα μάγουλα του δόλιου του ζωντανού. Ήταν μια σκληρή λύση ανάγκης, καθώς το αγροτικό νοικοκυριό δεν μπορούσε να αντέξει τη συντήρηση και του γαϊδάρου και του τρακτέρ, ενώ τότε μάλλον θα ήταν αδιανόητο να ασκηθεί δίωξη σε αγρότη για παραμέληση όνου.
Το μαρτύριο της ηλειακής φοράδας εικονογραφεί τη σκληρότητα του ανθρώπου. Οταν το όμορφο και περήφανο ζώο, όπως το περιγράφουν τα σχολικά βιβλία της Ζωολογίας, γίνεται αποδέκτης τόσης βαναυσότητας, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει η βία που ασκείται εις βάρος των ανθρώπων. Και αυτό που μας τρομάζει δεν είναι η ορατή κακομεταχείριση του αλόγου, αλλά το αόρατο, αυτό που συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου.
Στο χρονογράφημα του Μιχαήλ Μητσάκη «Θεάματα του Ψυρρή» (1890), ένας μαχαιρωμένος σκύλος οδηγεί μια πομπή περιέργων, αφήνοντας πίσω του μια κατακόκκινη γραμμή σαν νήμα. Η έμφαση δεν δίνεται στον μαχαιροβγάλτη που τραυμάτισε θανάσιμα το τετράποδο ή στο μαρτύριο του σκύλου, αλλά κυρίως στα άκαρδα σχόλια των πιτσιρικάδων, των αργόσχολων, των κουτσαβάκηδων που απολαμβάνουν το θέαμα και περιμένουν να ψοφήσει το ζώο: «Μωρέ, εφτάψυχο το κερατόπιστο! Τρεις ώραις έκανε να ξεψυχήση!.. Βρε το άτιμο!». Όμως, η φοράδα της Ηλείας έσπασε το ρεκόρ του κοπρίτη του Ψυρρή: 24 ώρες χαροπάλευε το ζώο μες στη γράνα.
Αυτά τα φριχτά συμβαίνουν μόνο στα ζώα. Εμείς, τα δίποδα, είμαστε ασφαλείς. Αντέχουμε. Η Ελλάδα, χώρα ωραία και περήφανη, δεν ανέχεται σύρμα στα σαγόνια της ούτε σουγιά στο κόκαλο ούτε λουρί στο σβέρκο.
Mαριάννα Tζιαντζή
Εφημερίδα Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου