Τώρα οφείλουμε επαναστάσεις. Επανάσταση αλληλεγγύης, εργατικότητας και νομιμότητας, επανάσταση ηθικής και ιδεών, αιτιοκρατικής λογικής εν τέλει. Προϋπόθεση αυτών, βεβαίως η αυτογνωσία
Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή διεθνώς στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ως μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχετε την ευκαιρία να έλθετε σε επαφή με πολλούς από τους επικριτές μας. Ποιες είναι οι κατηγορίες που απευθύνονται συχνότερα στους Έλληνες;
«Η αναξιοπιστία, στίγμα κάθε ελληνικής υπογραφής, υποσημείωση κάθε ελληνικού βιογραφικού. Αυτή είναι η μονότονα επαναλαμβανόμενη -άλλοτε ρητή, άλλοτε λανθάνουσα- κατηγορία. Επιπροσθέτως, η έλλειψη σύνεσης, ρεαλισμού και σοβαρότητας στην πολιτική διαχείριση που ασκήθηκε. Λένε "ελληνικές στατιστικές" κι εννοούν ψεύτικα στοιχεία, λένε "ελληνικό πρόβλημα" κι εννοούν δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Κι όταν επιχειρούν να περιγράψουν τον Νεοέλληνα, πρώτοι χαρακτηρισμοί είναι η επιδίωξη ανέξοδου και γρήγορου πλουτισμού πέραν των νόμων και του κοινωνικού κόστους. Για όλους αυτούς είμαστε παράδειγμα προς αποφυγήν».
Πιστεύετε ότι οι παρατηρήσεις αυτές είναι εν μέρει δικαιολογημένες;
«Νομίζω ότι πρόκειται για συλλογική βεβαιότητα. Είκοσι χρόνια αναφερόμαστε όλοι στον δημόσιο βίο επαναλαμβάνοντας μονότονα τις λέξεις "διαφθορά", "διαπλοκή", "σκάνδαλα", "πελατειακό κράτος", "φακελάκια", "μαύρο χρήμα", "κίτρινος Τύπος", "τηλεδικαστήρια", "καρτέλ", "παραοικονομία", "φοροδιαφυγή", "έλλειψη αξιοκρατίας", "μέσον", "γραφειοκρατία", "ρουσφέτια", "ημέτεροι", "κουμπάροι", "κεκτημένα", "παράγκες", "παρακράτος", "μίζες", "δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία", "κομματικοί συνδικαλιστές", "κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες", "παπαγαλάκια δημοσιογράφοι", "παραδικαστικό κύκλωμα"... Κι αυτή την κακόηχη, αγνώστου ετυμολογίας, σταθερή αξία, τα "λαμόγια"... Άρα, όλοι λέγαμε αυτά που τώρα λένε οι άλλοι για μας. Κάποιοι παρανομούσαν, άλλοι παράβλεπαν κι όλοι αδιαφορούσαμε. Και τώρα συνειδητοποιούμε ότι το κράτος μας δεν είναι δυτικό, καπιταλιστικό ή ανάλγητο. Απλώς, ή ανύπαρκτο ή παράλογο».
Εσείς τι συναντάτε στο εξωτερικό που δεν υπάρχει στη χώρα μας;
«Πολιτισμό στην καθημερινότητα. Το κράτος σέβεται τους πολίτες και στοχεύει σε νόμους λειτουργικούς, αξιοκρατία, σταθερούς κανόνες και διοικητική συνέχεια. Με τη σειρά του, ο πολίτης το τιμά με εμπιστοσύνη και δεν χρειάζεται να θωρακίζεται έναντι του κράτους και του κοινού συμφέροντος. Δεν χρειάζεται τη λεοντή τού "ξέρεις ποιός είμαι 'γώ;" ή την αυθάδεια του "κονέ" για να ζήσει και να εργαστεί. Πληρώνουν φόρους και απολαμβάνουν υποδομές, εκπαίδευση και κοινωνικό κράτος. Οι αυθόρμητες και αυτόματες συμπεριφορές ευγένειας βρίσκονται εκεί όπου σε εμάς κυριαρχούν η υστερία και ο τσαμπουκάς, στον δρόμο. Το σύστημα διοίκησης έχει αυστηρότητα, αλλά και λογική.
Εδώ ονομάζουμε τους πολίτες "εκλογική πελατεία" που τα κόμματα εξουσίας "εξυπηρετούν νομότυπα", ενώ τα κόμματα που δεν συμμετέχουν στην εξουσία κηρύσσουν ανυπακοή στους νόμους.
Το σύστημά μας έχει επιείκεια στον πελάτη, μηδενική αντοχή στη λογική και αποκαλεί τον νομοταγή πολίτη "κορόιδο"».
Πιστεύετε ότι εμείς οι Έλληνες οφείλουμε να αλλάξουμε νοοτροπία;
«Σπαταλήσαμε ελευθερία, πόρους και χρόνο. Αρνηθήκαμε την αξία της ελεύθερης βούλησης, καθώς είκοσι χρόνια αναρωτιόμαστε: "Τι είναι νόμος; το δίκιο του εργάτη ή του δημοσίου υπαλλήλου, του εργαζομένου ή του ανέργου, της εργασίας ή της εθελουσίας εξόδου, του σχολείου ή της παραπαιδείας, των αδιόριστων ή της εκλογικής περιφέρειας;" Τώρα οφείλουμε επαναστάσεις. Επανάσταση αλληλεγγύης, εργατικότητας και νομιμότητας, επανάσταση ηθικής και ιδεών, αιτιοκρατικής λογικής εν τέλει. Προϋπόθεση αυτών, βεβαίως η αυτογνωσία».
Συνέντευξη του Σπύρου Δανέλλη στις Ελιζαμπέτα Καζαλόττι και Κάτια Αντωνιάδη
Εφημερίδα Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου