Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Τέλος αντοχής, τέλος ανοχής


H εγκληματικότητα απασχολεί τον μέσο Έλληνα περισσότερο από την οικονομική κρίση. Παρά την όποια αστυνόμευση νιώθει στην ουσία χωρίς προστασία. Και ο ηθικός πανικός, ο τρόμος για μια αναπάντεχη συναπάντηση με το κακό τα ισοπεδώνει όλα, δεν υπάρχουν κολαστήρια και νησίδες ησυχίας, ο κίνδυνος παραφυλάει πίσω από κάθε γωνία. Είναι αλήθεια ότι απ’ όλα διαθέτει ο μπαξές του εγκλήματος.

Πολυσχιδή δίκτυα μικρο-παρανόμων που ζουν στο ημίφως της παραοικονομίας, από το παρεμπόριο, τη μαύρη εργασία, την ανταλλαγή αγαθών έναντι υπηρεσιών, τη διακίνηση ναρκωτικών, την πορνεία, τις κλοπές, την κλεπταποδοχή εμπορευμάτων, σε ένα περιβάλλον μαστιζόμενο από την εξαθλίωση, τον αποκλεισμό, τις διακρίσεις, το ζην επικινδύνως. Ενας σκοτεινός κόσμος από τον οποίο τα καθώς πρέπει άτομα του τακτοποιημένου κόσμου επωφελούνται για την αγορά αγαθών ή παράνομων ουσιών.

Πλοκάμια ανατολικο-ευρωπαϊκών και βαλκανικών μαφιών, που δρουν αθέατα με έδρα την Ελλάδα και ασχολούνται με τη βαριά βιομηχανία του εγκλήματος, εκτελέσεις, εμπόριο όπλων, λευκής σαρκός, ναρκωτικών, με πολύ σκληρά μέλη, που ξεκληρίζονται μεταξύ τους στους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Συμμορίες εγχώριων εκβιαστών που λυμαίνονται τις επιχειρήσεις της νύχτας μισθοδοτώντας πλήθος αστυνομικών.

Εκτεταμένα δίκτυα οικονομικού εγκλήματος, που αναπτύσσονται μέσα από αφανείς διαύλους και μολύνουν μεγάλο κομμάτι της νόμιμης επιχειρηματικότητας. Ο πακτωλός μαύρου χρήματος που αποκτάται περνάει, ανεμπόδιστα, από χέρι σε χέρι, από χώρα σε χώρα και ξεπλένεται, παρά τους αυστηρούς νόμους. Το οικονομικό έγκλημα αποτελεί μια υπόγεια Λερναία Ύδρα, που για να συντηρηθεί χρησιμοποιεί κοινούς κακοποιούς, συνδέοντας ευυπόληπτα και υπεράνω υποψίας μέλη της κοινωνίας με τον υπόκοσμο.

Όμως δεν είναι αυτή η εγκληματικότητα που απασχολεί τον πολίτη, μολονότι τον εμπλέκει εν αγνοία του. Είναι η λεγόμενη μικροεγκληματικότητα, κλοπές τσαντών, πορτοφολιών, διαρρήξεις σπιτιών, μαγαζιών, ληστείες, η οποία σήμερα έχει λάβει και ακραία αιμοσταγή χαρακτηριστικά οργανωμένου εγκλήματος. Αδίστακτοι κακοποιοί σαρώνουν τις πόλεις και την επαρχία και δολοφονούν για μερικά ευρώ υπαλλήλους, ηλικιωμένους στα κρεβάτια τους, άτυχους πολίτες μέσα στο κουκούλι του σπιτιού ή του μαγαζιού τους. Το φαινόμενο -αναμενόμενο σε εποχή παρατεταμένης και εκτεταμένης κοινωνικο-οικονομικής κρίσης- συχνά, από ιδεολογική αγκύλωση, υποβαθμίζεται, ή πάλι διογκώνεται οδηγώντας σε σκοταδιστικό τρόμο.

Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα με τη χαμηλότερη εγκληματικότητα. Άτομα πωρωμένα από τον ευτελισμό, τις ανισότητες, τους αδυσώπητους ανταγωνισμούς, την ανομία, δραπέτες, τρόφιμοι φυλακών σε άδεια, εισαγόμενοι κακοποιοί επιδίδονται σε άγριες λεηλασίες. Καθημερινά, κλέφτες και αστυνόμοι αναμετριούνται, όχι σπάνια με ήττα των δεύτερων και αρκετά ανυποψίαστα θύματα.

Σίγουρα χρειάζεται ένας άλλος τρόπος οργάνωσης της Αστυνομίας, αλλά και πρόληψη. Το έγκλημα απομακρύνεται με την εργασία, την πρόνοια, την παιδεία, τη συνεκτική κοινωνία. Κι ό,τι μπορεί να διασωθεί από ανοχή και ψυχραιμία. Η λογική μέσα σε μια αντίξοη καθημερινότητα είναι κάτι εξαιρετικά εύθραυστο. Μα εν τέλει ισχυρό, ισχυρότερο από την ακόρεστη ωμότητα του εγκλήματος.
Τασούλα   Καραϊσκάκη
Εφημερίδα  Καθημερινή

Δεν υπάρχουν σχόλια: