Όλοι είμαστε μέρος του προβλήματος

Ζούμε ταραγμένες ημέρες.

Με δεκάδες κλάδους να διαδηλώνουν σχεδόν καθημερινά κατά των κυβερνητικών μέτρων, τα φαρμακεία κλειστά για μέρες, τους νοσοκομειακούς γιατρούς σε επίσχεση εργασίας, τα μέσα συγκοινωνίας ακινητοποιημένα σε ώρες αιχμής, τις υπηρεσίες να υπολειτουργούν λόγω της λήξης των συμβάσεων υπαλλήλων, τους εργαζομένους στην καθαριότητα, συχνά, να μη μαζεύουν τα σκουπίδια, τους αγρότες να ετοιμάζονται για νέα «μπλόκα», τους μετανάστες να ενσαρκώνουν το πιο οδυνηρό από τα παγκόσμια αδιέξοδα, και από την άλλη συνδικαλιστές να ανοίγουν τα διόδια, να κλείνουν τα ακυρωτικά μηχανήματα σε σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού, να κάνουν κατάληψη των ταμείων στα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων - μια κοινωνία που βράζει. Και τα νέα διόλου ενθαρρυντικά. Τα χρέη του Δημοσίου (υπουργείων, δημόσιων επιχειρήσεων, δήμων, νοσοκομείων, ασφαλιστικών Ταμείων) όχι μόνο δεν συμμαζεύτηκαν, αλλά είναι εκτός ελέγχου και σχέδιο ρύθμισης οφειλών δεν υπάρχει παρά μόνο για τις παλιές εκκρεμότητες των νοσοκομείων, με αποτέλεσμα να θεωρείται σχεδόν βέβαιο ένα νέο κύμα περικοπών σε μισθούς, επικουρικές και κύριες συντάξεις. Τα οφέλη από τις ανακατατάξεις προσωπικού στο Δημόσιο, τις συγχωνεύεις - καταργήσεις αδρανών οργανισμών, τις εξυγιάνσεις σε ΔΕΚΟ, που συναντούν σφοδρές αντιδράσεις, φαντάζουν αρκετά μακρινά. Και η φοροδιαφυγή συνεχίζεται.

Ο καναπές των ελληνικών σαλονιών σπάρθηκε με αναμμένα κάρβουνα. Και ρήγματα, και παγίδες. Από ησυχαστήριο έγινε εφιάλτης, έτσι όπως βομβαρδίζεται νυχθημερόν με κρίσεις και αδιέξοδα. Με εικόνες όχι ανασυγκρότησης, αλλά διόγκωσης των προβλημάτων. Εξάπλωσης και παγίωσης της εγκληματικότητας (που σε εποχή κρίσης όχι μόνο ανθεί αλλά και ανδρώνεται και στεριώνει, «ενισχύοντας» με νέα παρακλάδια το οργανωμένο έγκλημα). Κανένα ίχνος από τις συνθήκες εκείνες που θα προκαλούσουν την αντιστροφή του προσήμου, καθώς η αβεβαιότητα, η ανησυχία ακόμα συμπλέουν με την προσκόλληση στις παλιές  ιδέες της ιδιώτευσης, της εσωστρέφειας, του ωχαδερφισμού, της αδράνειας - όταν η ενασχόληση με τα κοινά έχει μόνο τη μορφή της απαίτησης από το κράτος, τους αρμοδίους.... Πολίτες εγκλωβισμένοι στη φθορά, χωρίς να φαίνεται ακόμη εκείνο το κομμάτι  στέρεης  γης πάνω στο οποίο επιχειρούνται τα πρώτα βήματα διεξόδου.

Και όμως, τα υλικά είναι στα χέρια όλων. Εμπειρία, μεράκι, αντοχή. Φτάνει να πιστέψουμε ότι κανείς δεν εξαιρείται. Ότι όλοι αποτελούμε μέρος του προβλήματος. Ότι η κρίση δεν αφορά όλους πλην ημών, που μπορούμε ακόμη να πιέζουμε για διευκολύνσεις, ρουσφέτια. Ότι το κοινό αγαθό είναι κοινή υπόθεση. Ότι «θεός» δεν είναι ο ανταγωνισμός, αλλά η ισοδυναμία. Ότι υπεύθυνο, ένοχο, δεν είναι το άτομο για την αποτυχία. Ότι χρειάζεται συμφιλίωση με το κουκούτσι της εντιμότητας, της ευσυνειδησίας, που έχει εγκλωβιστεί κάτω από την κρούστα του προσωπικού συμφέροντος. Το κράτος χάνει εξαιτίας της διαφθοράς στο Δημόσιο 20 δισ. ευρώ ετησίως - όσο η άμεση χρηματοδοτική στήριξη. Χωρίς αδιάφθορους ιθύνοντες, αδέκαστους ελεγκτές, αλλά και έναν ριζικό εσωτερικό μετασχηματισμό -αποτέλεσμα ισχυρής δοκιμασίας- θα συνεχίσουμε να αρμέγουμε το πλέον κούφιο, καταρρέον κράτος, να ζούμε από την αποσύνθεσή μας. Γλυκύ, αλλά απεχθές. Και βεβαίως, ολέθριο.

Τασούλα  Kαραϊσκάκη

Εφημερίδα  καθημερινή