Τρίτη ώρα και ακόμα να χτυπήσει για έξω… Το ρολόι του τοίχου έχει γίνει πλέον συνήθεια να το κοιτάω κάθε δύο λεπτά (πράγμα κουραστικό, γιατί η ώρα δεν αλλάζει και να την κοιτάω!)...
Το έκανα αυτό και πιο παλιά στο γυμνάσιο, όχι βέβαια τόσο συχνά όσο τώρα, και με σκοπό τότε να ξεχυθώ στο προαύλιο με τους συμμαθητές μου, ενώ τώρα απλώς για να πάω γραμμή σπίτι μου, στο κρεβάτι μου...
Αναπολώντας τα γυμνασιακά μου χρόνια -όχι πολύ πίσω δηλαδή- σκέφτομαι ότι λίγες στιγμές της παράδοσης και ελάχιστες συγκεκριμένες γνώσεις μού έχουν μείνει όσον αφορά τα μαθήματα που «αναγκαζόμουν» να μάθω καλά τις περισσότερες φορές και πάνω στα οποία εξεταζόμουν...
Συσσωρευμένες γνώσεις από τους πρώτους μέχρι τους τελευταίους αιώνες της ιστορίας μας - και το τραγικό είναι πως τίποτα πια δεν έχει μείνει ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό μου, όλα μπερδεμένα και ασαφή...
Είμαι από αυτούς που ντρέπονται όταν κάθε φορά σκέφτομαι λίγο παραπάνω προτού απαντήσω τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου και τι την 25η Μαρτίου, αλλά μόνο εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό…
Δε λέω, πολλές φορές μου τα είπαν και πολλές φορές τα άκουσα από δεκάδες σχολικές εκδηλώσεις με τα ποιηματάκια και τα τραγουδάκια που εμείς οι μαθητές χρειαζόταν να μάθουμε απ' έξω -όπως άλλωστε και κάθε μάθημά μας- ώστε, τέλος, ίσως να έχασαν μέσα μου και το αρχικό τους δέος...
Άλλες φορές σκέφτομαι μήπως τελικά αυτός ο τρόπος δεν ήταν και ο πιο σωστός, ώστε να εντυπωθούν τόσο στοιχειώδεις, για τους περισσότερους, γνώσεις στο μυαλό μου; Είναι άραγε η ποσότητα ή ο τρόπος που λαμβάνουμε τόσες πληροφορίες - θα έλεγα καλύτερα, παρά γνώσεις - που φταίει; Ίσως τα δύο...!
Κάθε πέρσι και καλύτερα πάντως. Το λένε και οι μεγαλύτεροι άλλωστε, όπως μας χτυπάνε συνέχεια. ξέρουν περισσότερα από μας... κάθε χρόνο περισσότερο διάβασμα, περισσότερη πίεση μέχρι που φτάνεις ένα βήμα πριν από την "κρίσιμη " έως τώρα δοκιμασία της ζωής, όπως ονομάζονται πλέον και αλλιώς οι πανελλαδικές εξετάσεις, εξουθενωμένος, κακομοιριασμένος και "Full" αγχωμένος.
Mε είχαν προετοιμάσει όμως όλοι βέβαια οι μεγάλοι, δεν λέω, όταν τους έλεγα ότι είμαι τρίτη λυκείου πλέον : "Ωχ, καλό κουράγιο, καλή δύναμη"'
Τελικά ίσως να μη φταίει μόνο η "γκρίνια" των μαθητών για τη μυθοποίηση της τρίτης λυκείου, αφού όλοι, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι και θείες, φίλοι και εχθροί δίνουν με απόλυτη φυσικότητα τα θερμά τους συλλυπητήρια σε σένα και σε κάθε μαθητή της τρίτης λυκείου...
Το κακό είναι όμως ότι έτσι πάνω-κάτω θα θυμάμαι την τελευταία χρονιά στο σχολείο, τον τελευταίο χρόνο των "ξέγνοιαστων" μαθητικών μου χρόνων...
Δεν ξέρω βέβαια τι με περιμένει όταν βγω στην αγορά εργασίας, πάντως τέτοια «ξεγνοιασιά» να μου λείπει...
Τεράστια ύλη να απομνημονεύσουμε, χιλιάδες τα βιβλία και τα βοηθήματα, χιλιάδες οι σημειώσεις, η πίεση από καθηγητές και γονείς και, το κορυφαίο, ... η συνεχής αντίστροφη μέτρηση : «Έλα μωρέ 4 μήνες έμειναν», «Έλα μόνο 3 μήνες», «90 μέρες σου έμειναν, κάτσε στρώσου!», «2 μήνες και θα είσαι ελεύθερη...»
Όλοι μετράνε το χρόνο μου (νιώθω σαν μελλοθάνατη...), με πιάνουν τα γέλια όμως, καθώς πλέον μετράω από μόνη μου, δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός άλλου : 10 βδομάδες, 9 βδομάδες… αναρωτιέμαι όμως αν θα αντέξουν τα νεύρα μου, βέβαια, μέχρι να φτάσω στο 0!
Φωτεινή Κολοβού
Μαθήτρια Γ΄ Λυκείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου