Αντί αρχαίου κειμένου ...
Σήμερα στο μυαλό μου επικρατούσε τρικυμία. 'Εβλεπα, όμως, ότι -κατά παράξενο τρόπο- τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου χαμογελούσαν, συζητούσαν αμέριμνα...
Γύρισα από το σχολείο από τον ίδιο δρόμο, την ίδια ώρα, όπως κάθε μέρα.
Είδα μια κοπέλα να δοκιμάζει ένα λευκό φόρεμα. Το ίδιο αυτό φόρεμα που ένα χρόνο πριν ή ένα χρόνο μετά θα επέλεγα εγώ για μια παρόμοια με τη δική της βραδινή έξοδο. Τίποτα δε θα μπορούσε να της χαλάσει τη διάθεση…
Μπήκα και κλείστηκα στο γραφείο μου. Δεν είδα κανέναν, δε μίλησα σε κανέναν. Σαν να μην υπήρχε κανείς!
Βράδιασε. Και το μόνο που έκανα ήταν να διαβάσω.
58 μέρες πλην κάτι
Πρώτα ιστορία -οκτώ σελίδες δύο πηγές. Μετά Πρωταγόρας (αρχαία). Πρωταγόρας... και σε τι θα μου χρησιμεύσει ο τύπος? Ναι, ξέρω γνώσεις. Αλλά η ζωή δεν είναι ο Πρωταγόρας. Ο δύσμοιρος έχει συναντήσει τον Άγιο Πέτρο αιώνες τώρα. Εκείνος έζησε, εγώ γιατί όχι?
Μία η απάντηση -υποθέτω. Για να γράψω τον πολυπόθητο βαθμό που θα μου εξασφαλίζει μια θέση στη σχολή των Ονείρων. Των δικών μου Ονείρων. Μια θέση που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ο δίαυλος για να φτάσω σε κάτι "Καλύτερο", σ' αυτό που εγώ έχω ορίσει ως "Καλύτερο". Απ' αυτήν την οπτική, αξίζει ο Πρωταγόρας, αξίζει η παπαγαλία της ιστορίας, αξίζει το οτιδήποτε. Απλώς πρέπει να ξεχάσω το τώρα και να συνηθίσω στην ιδέα του αύριο. Και το αύριο δε σημαίνει μία μέρα , πέντε μήνες, δύο χρόνια μετά τις πανελλήνιες του 2011. Σημαίνει χρόνια και χρόνια, γιατί πάντα θα κυνηγάω το "Ανώτερο". Ματαιοδοξία...
Και αν φτάσω εκεί που θέλω , χαλάλι τα πάντα. Αν όμως όχι?
Τότε θα έχω αφιερώσει 1.000.000... ώρες πάνω από τα βιβλία και αντίστοιχα θα έχω χάσει 1.000.000... ώρες ξεγνοιασιάς.
Ζήτησα το "Ανώτερο". Και τώρα προσπαθώ να το πιάσω. Έκανα μια επιλογή...
58, λοιπόν, μέρες πλην κάτι
(ή χρόνια πριν...)
Τόνια Νικολοπούλου
Μαθήτρια Γ΄ Λυκείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου