Είναι ανατριχιαστικές οι στατιστικές για την κατάσταση των πανταχού παρόντων φτωχών συνανθρώπων μας, ορισμένοι από τους οποίους μάλιστα ζουν ακόμη και στην πολιτισμένη Ευρώπη.
Οι υποσχέσεις των πολιτικών δίνουν και παίρνουν, αλλά το άγος διαιωνίζεται: οι φτωχοί όχι μόνον αυξάνονται, αλλά γίνονται και φτωχότεροι. Το 1% της ανθρωπότητας καρπούται το 80% του πλούτου. Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έχουν περισσότερα χρήματα από όσα βγάζουν ετησίως όλοι μαζί οι κάτοικοι των 48 φτωχότερων κρατών της Γης.
Ποτέ πριν ο πλανήτης μας δεν παρήγε τόσο πλούτο και τόση τροφή όσο σήμερα: πάνω από 350 κιλά δημητριακών ετησίως (κατά μέσο όρο) για καθέναν από τα έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους. Και όμως- τρία δισεκατομμύρια άτομα, ο μισός πλανήτης, φυτοζωούν με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα. Και από αυτούς τα 850 εκατομμύρια- εκ των οποίων τα 300 εκατομμύρια είναι παιδιά- θα πάνε απόψε για ύπνο νηστικοί, την ίδια στιγμή που ένας στους τρεις ενηλίκους «πλουσίους» δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του από το πάχος και η παιδική παχυσαρκία σαρώνει. Τα πλούσια αποφάγια τους, που θα αρκούσαν για να χορτάσουν δύο ανθρωπότητες, αποσυντίθενται στις αχανείς χωματερές των «πολιτισμένων» κρατών.
Η φτώχια δεν είναι μια «ανωμαλία» του παγκόσμιου συστήματος, που αργά ή γρήγορα θα «θεραπευτεί» μέσω της φιλανθρωπίας. Είναι μόνιμη κατάσταση ζωής για τη μεγάλη πλειονότητα και συνάμα το ισχυρότερο επιχείρημα για όσους επιζητούν κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομική, πρωτίστως, δημοκρατία. Στην εποχή της αστραπιαίας επικοινωνίας, των υπερεθνικών επιχειρηματικών κολοσσών και της «α λα καρτ» οικονομικής παγκοσμιοποίησης κανείς δεν μπορεί πια να κατηγορήσει τους ίδιους τους... «αμαρτωλούς» ή «τεμπέληδες» φτωχούς για τη φτώχεια τους, όπως έκαναν επί αιώνες τόσες και τόσες οργανωμένες θρησκείες και θεωρίες.
Οι «δομικές» συνταγές εξόδου από τη φτώχιια, τις οποίες τα τελευταία χρόνια «σερβίρουν» στους πεινασμένους οι διεθνείς πιστωτικοί οργανισμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, ξεκινούν από την περικοπή δαπανών για την Παιδεία και την Υγεία και καταλήγουν στο ξεπούλημα του φυσικού και ορυκτού πλούτου, αλλά και της όλο και φθηνότερης (άρα και φτωχότερης) εργατικής δύναμης στις μεγάλες ξένες επιχειρήσεις, προς όφελος των τοπικών ελίτ.
Ακόμη και το πλουσιότερο κράτος του κόσμου, οι ΗΠΑ, παρουσιάζει σήμερα το μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών κατοίκων του, με πάνω από 35 εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν κάτω από τα όρια φτώχιιας, δίπλα στην απόλυτη χλιδή.
Η πραγματική τραγωδία της εποχής μας είναι πως οι άνθρωποι, σε αντίθεση με το παρελθόν, δεν πεινούν λόγω του υπερπληθυσμού, ούτε λόγω έλλειψης τροφίμων, αλλά λόγω έλλειψης χρημάτων και διεθνούς πολιτικής βούλησης για να αγοράσουν τα- υπεραρκετά- τρόφιμα.
Από τον τύπο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου